Van de kaart geveegd…

Geboren in 1984, Sint Jozef Ziekenhuis in Doetinchem
Ik ben geboren en opgegroeid in een liefdevol gezin en ik was altijd een vrolijk, enthousiast en ondernemend persoon. Ik stond overal positief in en een rothumeur kende ik niet! Ik kon met iedereen goed opschieten. Vroeger had ik veel vrienden en vriendinnen en sprak daar elke week en in de weekenden mee af. Een dag of heel weekend niets gedaan voelde voor mij als ‘niet compleet’. Ik was daarnaast ook erg gevoelig en sommige kinderen maakten daar misbruik van. Je kunt het misschien al wel raden, hoe ouder we werden, hoe meer we gingen puberen, hoe meer vat ze op me kregen als het om ‘iemand verdrietig maken’ gaat. Vanaf de middelbare school begonnen de problemen, de pesterijen begonnen toe te nemen en ik moest steeds meer klappen opvangen. Elke dag als ik naar school ging werd ik bang, want het pesten begon zich ook te uiten in lichamelijk geweld. Uiteindelijk raakte ik depressief en hebben mijn ouders me van die school afgehaald.

Toen ik een jaar of veertien was ging ik elke zaterdagavond naar een jeugdhonk in het dorp waar ik toen woonde, daarnaast was ik ook erg actief binnen de kerk en ging elke week naar catechisatie. Ik kreeg daar met veel leeftijdgenoten te maken en de activiteiten die we daar deden waren leerzaam en leuk. In mijn eigen gedachte ging ik er altijd van uit dat mijn leeftijdgenoten me ook maar ‘raar’ vonden en zo gedroeg ik me ook. Ik stelde me zenuwachtig en onzeker op en zonder dat ik het in de gaten had duwde ik jongeren van me weg. Ik sloot me volledig af voor de buitenwereld. Mensen die probeerden bij me te komen kon ik op een wat lompe manier ‘wegsturen’. Sommigen hadden het in de gaten en probeerden op een subtiele manier bij me binnen te komen, maar ook dit wees ik af.

Ik kon niet uitleggen aan de buitenwereld hoe ik me voelde, het ging zo snel dat ik me voor alles en iedereen geblokkeerd had. We hadden veel leuke dagjes uit en gingen een weekend met de kerk naar Oost Duitsland waar we bij gastgezinnen bleven slapen. Ik wilde ondanks alles toch mee. Je kunt je voorstellen dat we daar veel dingen in teamverband deden, maar ik durfde niet mee te doen. Toch heb ik het wel gedaan. Mijn faalangst was enorm en dat waar je bang voor bent gebeurt… tijdens een potje voetbal of korfbal sla je dicht en reageren de jongeren om me heen. ‘Wat is er? Waar zit je met je gedachten? Ik merkte dat ze wat kriebelig begonnen te reageren.

“Wat moesten ze van me denken?”

Sommige volwassen mensen merkten het, maar vooral de jongeren niet. Ik was een topper in het weten weg te stoppen van wat er in me omging. Ik praatte er niet over. Wel heb ik er thuis weleens over gepraat, en daar brak ik soms wel. Ook daar wisten ze toen nog langer niet alles! Wel wat er is gebeurd, maar hoe ik me voel, en wat ik van mezelf vind? Dit kwam later ter sprake. Er waren genoeg avonden en nachten dat ik lag te huilen in bed, in de hoop dat niemand me zou horen. Dit was voor mij de veiligste omgeving om me een beetje te kunnen ontladen. We hadden met het jeugdhonk een gezellige afsluiting van het seizoen, en daar werd bij gedanst. Ik kan me nog herinneren dat iedereen meedanste, maar ik als enige bleef zitten. Ik werd meerdere keren door diverse mensen ‘de dansruimte’ opgetrokken en ben ook meteen weer gaan zitten. Ik kon toch niet dansen, dan zette ik me toch alleen maar voor schut. Dit is één van de voorbeelden waar ik na de tijd heel veel spijt van had. Ik besef me ook dat ik heel veel vriendschappen heb voorkomen door mijn gedrag.

Toen ik naar de nieuwe school ben gegaan waar ik op advies van de huisarts me heb aangemeld, is er enorm veel voor me veranderd, in positieve zin. Ik begon te merken dat er jongeren waren die me wel mochten, en vooral in het begin was het voor mezelf erg moeilijk om dit te accepteren. Ik was depressief en was bang om nog meer kwijt te raken dan ik al kwijt was, en voor mijn gevoel mijn eigen schuld. Vooral de eerste weken was zwaar, ik stond met mijn ‘starre houding’ in de menigte en ook hier begon dat mensen op te vallen. Totdat er een gesprek kwam naar aanleiding van ‘een opmerking’ van een schoolgenoot waar ik in het verleden ook weleens mee omging. We kenden elkaar via-via. Ik begon te merken dat er op deze school een absolute no-go was tegen pesten. Bijna iedereen kon goed met elkaar opschieten, en ook in de klassen ben ik ondersteund door medeleerlingen en leraren. Het was er op school streng, maar absoluut rechtvaardig! Er werd écht alles op alles gezet om je het op school naar de zin te maken en ‘vrienden te maken’. Hoera!

Ondanks dat het op de nieuwe school beter ging had het allemaal zijn tijd nodig. De negatieve gedachten brokkelden stukje bij stukje af en de depressiviteit was niet meer constant. Wel, het verwerken begon later pas. Ik kreeg thuis en op school spontaan huilbuien en ik was nog aan de antidepressiva. Ik werd op school door zowel leraren als klasgenoten / schoolgenoten ondersteund en sommigen sloegen een arm om me heen. Veel praten en tranen laten vallen helpt goed, heb ik toen ontdekt. Ik kreeg er vrienden bij en het ging later steeds beter. Ondertussen was ik al een hele tijd gestopt met antidepressiva en kon ik emotioneel weer op eigen benen staan. Ik heb twee jaar op deze school gezeten, maar helaas braken de examens aan en werd met een schoolfeest een mooie periode afgesloten. Er was toen nog geen social media, en ik woonde verder weg van school. Het was voor mij elke dag 24 kilometer fietsen. Ik had er erg veel moeite mee dat ik veel mensen niet meer terug zou zien. Zo gaat het, je komt bij elkaar en je gaat ook weer uit elkaar. De wegen scheiden na het allerlaatste schoolexamen op de school. Het laatste drankje is op en alle ouders staan op hun kinderen te wachten.

“Een mooie periode gaat voorbij, een tijd om nooit te vergeten”

Na de vakantie ben ik begonnen aan de ICT-opleiding. Natuurlijk ook erg spannend, hele andere school, andere mensen om me heen, zoals dat voor iedereen geldt natuurlijk. Wel had ik nog de periode met pesten in mijn achterhoofd. De eerste dagen op school verlopen goed. Je leert elkaar kennen, begint over koetjes en kalfjes te praten en natuurlijk ook over computers. Je hebt dezelfde interesses uiteraard. Na een paar weken begon me op te vallen dat mensen zich wat ‘opmerkelijk’ naar me begonnen te gedragen. Ik begon in de gaten te krijgen dat mensen me aankeken terwijl ze zaten te praten, anders gezegd: roddelen! Ik hield dat in mijn achterhoofd. Eerst dacht ik bij mezelf dat ik het me verbeeldde totdat ik stiekem tijdens de les fluisterend werd ‘begekt’ en ze propjes naar me toe gingen gooien.

Daar waar het met geroddel en propjes gooien begon werd het alleen maar erger. Ik werd buitengesloten, uitgescholden, lastig gevallen tijdens mijn werkzaamheden en er gebeurden veel dingen via de computer en het internet. Opeens was ik weer dat wrak dat in een negatieve spiraal wegzakte. Je kunt je voorstellen dat iedereen in die tijd ging chatten, die tijd brak namelijk aan. Je had toen een website waar je een eigen profiel kon aanmaken, leuk opmaken en als je wat verstand had van websites maken, dan kon je het erg leuk en professioneel opzetten. De hele school zat erop en ik besluit me ook aan te melden. Vrienden van me en familie gingen er ook op, en zo begon het ‘overal bereikbaar zijn’. De pesters meldden zich ook aan, en ik werd keihard afgerekend omdat ik er ook opstond. Ik mocht er toch niet zijn?! Ondanks dat ik veel leuke contacten online had, en ook leuke meisjes waar je op die leeftijd je mee bezig houdt kon ik op een dag niet meer op MSN. Ik kon na drie dagen weer inloggen met als resultaat dat mijn hele contactpersonenlijst leeg was… Mijn profiel op die andere website en mijn MSN was gehackt. Op mijn contactwebsite stonden allerlei ‘minder leuke dingen’ op.

Omdat MSN en andere contactsites overal beschikbaar waren ging het gepest privé verder. Ik was één van de weinigen die toen een eigen website had gebouwd, en natuurlijk wil je dat laten zien, maar het liefst niet aan de pesters. Je kunt je voorstellen wat er gebeurt als zij erachter komen. Dit kwam uit, op een vrijdagavond wilde ik naar mijn website, en deze was bezaaid met pornoplaatjes. Ze hebben er hoogte van gekregen van mensen die je dacht te kunnen vertrouwen. Ik begon weer depressief te raken, maar dit keer praatte ik er niet meer over. Ik wilde dit zelf oplossen… Na een tijd besluit ik met mijn mentor te gaan praten, maar dit heeft niet veel geholpen. Het werd alleen maar erger.

Toen pas voelde ik hoe het was om je eenzaam te voelen en elke dag opnieuw klappen op te moeten vangen. Ik was ten einde raad, en ik voelde me nergens meer veilig. Naast het pesten werd ik ook genegeerd, iedereen ging na de les en tussen de middag pauzeren. Iedereen haastte zich uit het klaslokaal en ik liep alleen door de gangen en stond alleen in de aula of buiten. Daar werd ik zelfs nog begekt! Het is toch raar als je een wandelend, ondertussen al ernstig beschadigd ‘wrak’ ziet rondlopen of ergens ziet staan. Af en toe had ik van die momenten dat ik uit elkaar barstte, en dat is iets waar je als je zo enorm wordt gepest niets aan kunt doen. Zij krijgen er alleen maar meer lol in. Ook privé begon dit ernstig zijn rotte vruchten af te werpen…

“Als je denkt sommigen te kunnen vertrouwen…”

Ik ging net zoals iedereen in die periode uit met vrienden. Elke week was een vaste prik om naar de dancing te gaan en daar samen te genieten van de zaterdagavond. Je ontmoet er veel nieuwe mensen en natuurlijk ook veel leuke meisjes. Wat wil je nog meer? Dat gold voor elkander, maar niet voor mij! Ik ging mee om mijn vrienden, om met hun uit te gaan, maar anderen aanspreken? Dát was er voor mij niet bij. Ik was toch vreemd en niemand mocht me! Dat was wat er constant in mijn gedachte omging, opnieuw! Ik werd ook weleens meegesleept de dansvloer op, maar door ‘stijfheid’ van onzekerheid en faalangst’ ben ik vaak uitgelachen. Ik een leuk meisje? Ga toch weg! Ik was kansloos…

Door mijn dagelijks ritme waarin ik elke keer maar weer in een negatieve spiraal ging en dieper wegzakte ben ik de positieve dingen niet meer gaan zien. Er waren absoluut meisjes die contact met me zochten, en dat zelfs lieten merken door een beetje met me te ‘ouwehoeren’ maar ik wees ze af door ze van me weg te duwen, gelukkig wel op een subtiele manier, zo ‘versteend’ was ik nog niet. Ze kwamen dicht bij mij, de persoon die ik eigenlijk ben, en dat stond ik niet toe. Daar was ik té kwetsbaar voor. De pestkoppen hadden het voor elkaar… ik mocht mezelf niet zijn, heb mijn masker opgezet en niet meer afgedaan zodat niemand dichtbij me kon komen.

De tijd van stages breekt aan, iedereen ging stage lopen bij een computerbedrijf. Toen kwam ik erachter hoe ontzettend onzeker ik was, en dat ging ook mee in mijn beoordelingen. Iedereen zegt, Bas je kunt het! maar neej, Bas kon het niet, ik kon niets… dat was hoe ik het leven stond. Op een dag kwam ik bij een enorm fijn stagebedrijf terecht. Ik werd over die negatieve drempel heen geholpen en met de week ging het beter. Iedereen kon aan me merken dat ik steeds meer ‘de ouwe’ werd. Gelukkig was ik nu grotendeels op stage en niet op school. Ik bloeide op en ik begon weer zin te krijgen in het leven. Even later haalde ik mijn rijbewijs en ging samen met vrienden rondtoeren. We gingen allerlei dingen bezichtigen en hadden nu alle vrijheid qua uitgaan en waren niet meer aan tijd gebonden. Positiviteit genas me… stapje voor stapje. Vooral het gevoel dat je het wél kunt en er wel mensen zijn die je mogen. Een goede toekomst was tóch voor me weggelegd. En die school? Daar bijt ik me wel doorheen, ookal zal dat soms erg moeilijk zijn.

Het hoofdstuk pesten leek voorbij te zijn, ik zat in het laatste schooljaar en liep stage. Op een dag werd ik ontzettend duizelig en kreeg later het gevoel dat ik elke keer even van de wereld was. Ik was al op mijn stageplek en de klachten werden alleen maar erger. Het enige wat ik me later kon herinneren was dat ik in de ambulance lag en naar het ziekenhuis werd gebracht. Allerlei toeters en bellen om me heen en ambulancepersoneel dat me begon te ondervragen. Is dit een droom of werkelijkheid, dat was het eerste wat er in me omging. Aangekomen in het ziekenhuis besefte ik dat het ernstig was. Je hoort om je heen dat ze vermoeden dat het iets met mijn hart is of dat er iets in m ’n hoofd niet goed is. Je ligt aan de monitor, die schijnt op hol te zijn geslagen, en ze sluiten een andere aan. Mijn ouders waren inmiddels opgetrommeld, en zij stonden bij me aan bed, geschrokken en bang. Ik verloor mijn bewustzijn opnieuw en het personeel werd met spoed opgetrommeld. De hartmonitor had het achteraf toch goed. Ik kreeg meerdere zware aanvallen, lijkend op epilepsie. Kantjeboord zeiden ze even later…

Nadat ik weer was gestabiliseerd begonnen de onderzoeken, ik heb een tijd in het ziekenhuis gelegen en daar was de uitslag… Alle onderzoeken gaven de uitslag ‘epilepsie’… Hoe nu verder? hoe gaat mijn leven er nu uitzien? Word ik een kasplantje? Moet ik voortaan met zo ’n helm oplopen? De gedachte alleen al… vreselijk! Ik kreeg te horen dat het traumatische epilepsie is. Epileptische aanvallen als gevolg van trauma. ‘Ze hebben het voor elkaar!!! Vanaf het moment dat ik was ontslagen uit het ziekenhuis heb ik medicijnen meegekregen die ik meerdere keren per dag moest slikken, namelijk Depakine. Deze medicijnen zorgen ervoor dat ik behoorlijk dik werd en ontzettend sloom. Ik kreeg enorme eetlust waardoor ik op een avond gerust drie grote zakken chips naar binnen werkte. Ik mocht voor een lange tijd geen autorijden, bijna twee jaar, en veel van mijn vrienden raakte ik kwijt. Ik kon niets meer omdat mijn lichaam op was, maar ook door de dosering van de medicatie. Sinds die tijd tot aan nu ben ik onder invloed van medicatie. Gelukkig gaat het de laatste jaren stukken beter omdat ik medicatie heb waar ik nu goed op reageer.

“Wat moet ik nu met mijn leven?”

Ik heb voordat ik ziek werd belijdenis gedaan voor de kerk waar ik toen bijzat. Het geloof was in mijn jeugd en iets oudere leeftijd een belangrijk ding, totdat ik al deze ellende over me heen kreeg. Want zeg nu zelf… waarin moet je geloven? Dankbaar zijn omdat je alles kwijt bent geraakt? Ik ben tegen alles wat met geloof en kerk te maken had tegenaan gaan schoppen. (in emotie en gedachten uit boosheid) Na een lange tijd wilde ik toch graag weer mijn leven stap voor stap oppakken met de mogelijkheden die ik nog had. Via allerlei hulpverleners ben ik bij een dagbesteding terecht gekomen waar ik toen computercursussen mocht gaan geven en in het repaircafe werkte. Daarnaast werd samen met me gekeken of ik een opleiding met extra begeleiding kon gaan doen. Na een paar jaartjes dagbesteding heb ik de stap richting werk weer genomen. Ik ben met een opleiding begonnen, het vervolg van de eerdere opleiding waar ik mee bezig was. Tijdens deze opleiding kwamen de aanvallen (tijdelijk) weer terug, maar dit had ook met privé omstandigheden te maken. Tóch slaagde ik voor deze opleiding.

Na afloop van de opleiding, kwam ik er achter dat er foto ’s van me op internet verschenen met smerige teksten. Er zijn nepprofielen van me aangemaakt waarbij ik me zou voordoen als aanbieder van gay-seks. Ik heb tot twee maal aangifte gedaan bij de politie, deze laten weten dat ze er geen prioriteit aan geven of het niet kunnen verwijderen. Ik heb dus jarenlang met deze foto ’s op internet gestaan… Dit ging zover dat men écht probeerde om mijn leven opnieuw kapot te maken. Als je denkt het écht te hebben gehad… word je opnieuw geconfronteerd met ‘ik mag niet bestaan!’. En in dit geval kun je je niet verweren want je kunt niet zwart op wit zetten wie het heeft / hebben gedaan. Tuurlijk had ik wel 99% het vermoeden dat het om een drietal personen ging die dit hebben gedaan.

In de opvolgende jaren was ik tot 2011 niet geheel stabiel. Ik kreeg soms nog wat aanvallen en heb in het ziekenhuis gelegen. Daarnaast raakte ik meerdere keren depressief. Dit uitte zich in verdriet dat ik niet kon uiten, maar ook woede. Je zit in een kooi waar je denkt veilig te zitten, maar uiteindelijk zet je jezelf zo enorm in de blokkeerstand dat je voor altijd een masker wilt opzetten. Niemand mag bij mijn gevoel komen en ik zal ook zeker niets daarvan laten merken naar de buitenwereld. Ik mag vooral geen tranen laten zien en me vooral niet kwetsbaar opstellen!

Door alles wat er is gebeurd heb ik een ‘stempel gekregen’, want ik kan niet meer in de reguliere wereld werken en kan niet dát doen wat een ‘normaal’ iemand wel kan. Ik moest eraan wennen om misschien wel altijd afhankelijk te zijn van de instanties. En wat je soms naar je toe gegooid krijgt? Je moet maar niet met een normaal iemand gaan daten, want vergeet niet dat je een afstand tot de arbeidsmarkt, dus de maatschappij hebt omdat ik volgens hun een handicap of beperking heb.

Een minderwaardigheidscomplex en faalangst, ongekend hoog! Elke keer gaan de gedachten weer door me heen dat ik het niet kan of dat ik stom ben. Ik ben een loser! Als ik tussen mensen loop dan denk ik dat niemand me mag en me uitlachen of naschreeuwen. Hetzelfde als wat vroeger ook is gebeurd op school. Ik voel me net zo ’n monster. Mensen om me heen zeggen dat het niet waar is, maar weet je hoe moeilijk het is om dat zelf te geloven? Veel mensen om me heen hebben een relatie, je ziet hoe gelukkig ze zijn. Voor mijn gevoel is dat niet voor mij weggelegd, want wat moet iemand nu met mij? Daarbij komt dat ik mezelf niet eens durf te laten zien, want ik stel toch niets voor…

Er waren vroeger, wat ik eerder schreef wel meisjes die me leuk vonden, en dat lieten ze ook wel merken, vooral in de tijd dat ik uitging. Iemand pakte me zelfs een keer vast, maar ik duwde haar (op een subtiele manier) van me weg. Ik geloofde niet in eerlijkheid. In het begin van een nieuw jaar liep ik een keer op een prachtige lentedag in Arnhem door het prachtige park aan de rand van de stad waar toen heel veel jonge mensen zaten, veel van mijn leeftijd ook. Veel stelletjes of vriendengroepen. Ik had een schrijfblok meegenomen en een pen. Ik was van plan om te gaan schrijven, maar daar is niets van gekomen. Ik liep door het park heen en natuurlijk zag iedereen me. Op dát moment werd ik hartstikke gek. Mensen keken me aan en ik hoorde gelach en gegiechel op de achtergrond. Ik keek naar beneden en ging op een bankje zitten. Ik hoorde het een beetje onduidelijk, maar een stel meiden die een stuk achter me lagen op het gras hadden het over me. Ik stond op en liep zo snel dat het kon naar de auto. De rest van de dag kon ik het wel uitschreeuwen van verdriet!

Ik ging nog naar therapie, en het ging ondanks mijn minderwaardigheidscomplex gelukkig stukken beter. Na een tijdje in gedachten door dezelfde ‘hel’ te zijn gegaan heeft me dit enorm geraakt, maar ik heb veel dingen een plaats kunnen geven. De twee jaar die volgden waren opnieuw een erg moeilijke periode voor me, en deze waren nog niet voorbij. Het is een tijd van opruimen, verwerken en proberen om weer verder te gaan met m ’n leven. Ik heb m ’n masker kunnen afzetten, maar daarachter schuilde altijd een ernstig beschadigd persoon die nu is te zien! Want hoe krijg ik mezelf weer op de kaart? Hoe kan ik mezelf weer laten zien aan de buitenwereld als ‘diegene die ik ben’?!

“Op dát moment werd ik hartstikke gek. Mensen keken me aan en ik hoorde gelach en gegiechel op de achtergrond”

In de tijd dat ik het geloof naast me had neergelegd kreeg ik van alle kanten hulp aangeboden op paranormaal gebied. Door velen ook wel ‘het occulte’ genoemd. Het is herkenbaar aan TV uitzendingen waarbij paragnosten contact leggen met overledenen en de ‘toekomst te kunnen voorspellen’. Natuurlijk is dit er buiten de TV ook en daar kwam ik achter! Viavia kwam ik bij deze mensen terecht en zij konden me wel uit de ellende helpen… Behandeling hier, behandeling daar en uiteindelijk begon ik me na vele behandelingen en gesprekken erg thuis te voelen in deze paranormale en occulte wereld. Ik ging me er meer in verdiepen en binnen de kortste keren deed ik zelf ook aan kaarten leggen, zogenoemd automatisch tekenen en automatisch schrijven. Wist ik veel wat ik allemaal op me afhaalde?!

Ik ging naar bijeenkomsten en iedereen schatte me ‘hoog paranormaal begaafd’ in. Ik werd ‘gezegend door alle overledenen om me heen…’ Paranormaalbeurzen hoorden ook tot mijn bezoekjes en ook zij riepen me vanaf de kraam waar ze achterstonden. Ik moest flink de portemonnee trekken en dan zouden ze me nóg verder helpen met de problemen waar ik mee zat! Tijdens deze bijeenkomsten en beurzen werd meerdere malen aangeraden dat ik zelf ook een praktijk moest beginnen en dat leek me wel wat. Alleen kwam ik er later steeds meer achter dat ik van een koude kermis thuiskwam… Sommige dingen kwamen uit, maar ook velen niet. Ondertussen stond mijn huis vol met Boeddha ’s en andere paranormaal getinte spullen.

“Ik moest flink de portemonnee trekken en dan zouden ze me nóg verder helpen met de problemen waar ik mee zat!”

De vrouwelijke psycholoog waar ik kwam voor mijn therapie was Christelijk. Zij begon ook met mij te praten over het geloof en mijn verleden daarin. Stapje voor stapje kwamen we daarover meer aan de praat. Ik liet aan haar merken dat ik boos was op God en al lang niets meer met de kerk of het geloof had gedaan. Ik vertelde ook dat ik zélfs geen kerkdienst op TV kon zien omdat ik toen al boos werd. Al die dankbaarheid en aanbidding, en waarvoor? Toen dacht ik bij mezelf, wat heb ik om dankbaar voor te zijn?! Een leven vol verdriet, boosheid en bitterheid… Toch heeft het zo moeten zijn en heb ik binnen een paar maanden tijd een eerste stap in de kerk gezet. Dat was erg vreemd voor me, want ik had al jaren niets meer met kerk of geloof gedaan en ik vond het ook maar niets om dankbaar te zijn voor een hoop ellende in mijn leven. Ik ben een paar jaar daarvoor al eens een paar keer naar dezelfde kerk geweest, zo af en toe, maar gevoelsmatig deed het me toen niets vanwege de boosheid en bitterheid in mijn leven en naar God. De keuze was toen voor mij gauw weer gemaakt.

De psycholoog kende iemand in de kerk die op mij zou wachten. Dat gaf me al een prettiger gevoel en zo gezegd zo gedaan zette ik ergens begin 2018 een eerste stap in de kerk en ik werd voorgesteld aan wat mensen. De dienst begon, maar dat was wel vreemd… Zingen en al die verhalen en preken aanhoren, terwijl ik nog zó in het leven stond. Tóch ben ik dit keer wel blijven gaan en na een paar weken werd ik met mijn goedkeuring in een kring ingedeeld. Een zogenoemde wijkkring van de kerk. Hier kwamen we met elkaar aan de praat over diverse onderwerpen over het leven en het geloof, en ook veel persoonlijke dingen. Dat voelde goed! Ik leerde meer mensen kennen van deze kerk en werd nog meer betrokken bij activiteiten en zo langzamerhand begon ik me in de kerk steeds meer thuis te voelen. Wel was ik nog steeds dat wrak. Ik merkte veel vreugde en stabiliteit om me heen en wilde dat zelf ook wel erg graag…… Hoe ga ik dit bij mezelf realiseren? Hoe ga ik me bevrijden van de boosheid, bitterheid en dat verdriet? Eind December van het jaar 2018 zat ik op een avond achter de computer en op Facebook zag ik een stukje voorbij komen over de Alpha cursus. Ik ben er in de kerk en door de psycholoog wel eens eerder over geïnformeerd, maar toen was ik er nog niet aan toe. Toen ik het stukje las op Facebook ben ik meteen doorgegaan naar de website van de Alpha cursus en heb ik een filmpje bekeken. Meteen dacht ik bij mezelf: ‘dit is voor mij!’.

Ik heb me meteen opgegeven en kon eind Januari 2019 meteen beginnen met deze cursus die tot eind April duurde. De cursus was elke week op een avond en daar heb ik veel nieuwe mensen leren kennen en vanaf de eerste avond was het al interessant, want ik had het gevoel weer bij nul te moeten beginnen. Tijdens de Alpha cursus is de interesse steeds sterker geworden door de voorlichtingen en ervaringen van andere mensen die hun verhaal tijdens een avond vertelden. Toen brak het Alpha weekend aan… Tijdens dit weekend leerden we ‘kennismaken’ met de Heilige Geest, voor mij betekende dat ‘opnieuw kennis maken’ met de Heilige Geest, God en Jezus. Ik heb ervaren dat de Heilige Geest, maar ook God en Jezus dichtbij me zijn en heb vanaf dat moment weer tegen mezelf kunnen zeggen ‘ik ben weer Christen en ik mag er zijn!’. Klinkt misschien gek om te zeggen ‘ik ben weer Christen’ maar zo heb ik me jarenlang niet gevoeld toen ik het geloof aan de kant legde. Ik kan me nog herinneren dat toen het weekend afgelopen was ik enorm veel rust ervaarde en opruiming in mijn hoofd. Er was een grote lading last van me af en ik ben weer van mezelf gaan houden! Je komt als een haast nieuw mens weer terug in de bewoonde wereld, als nieuw herboren Christen!

“Voor mij betekende dat nogmaals ‘opnieuw kennis maken’ met de Heilige Geest, God en Jezus”

Nadat ik het Christendom weer oppakte ben ik in overleg met de Neuroloog in de zomer van 2019 gestart met het afbouwen van de medicijnen die ik slikte voor epilepsie. Ik ben sinds eind 2011 aanvalsvrij en ik kreeg twee jaar geleden al de optie van de neuroloog om te gaan afbouwen met de medicatie. Ik was stomverbaasd, want ik dacht bij mezelf ‘die medicijnen raak ik nooit meer kwijt!’. Door de therapie en andere behandelingen besloot ik om daar nog even mee te wachten, want de situatie moet wel stabiel zijn vond ik zelf. In de zomer van 2019 ben ik tóch begonnen met het afbouwen van de medicatie en in December van 2019, jawel op 10 December 2019 was mijn eerste dag vrij van medicijnen. Dát was raar, dat was wennen! Geen medicijnen meer innemen, gewoon helemaal niets meer… Ik was heel erg blij dat ik dit achter me kon laten. Eindelijk vrij van medicatie! Kan ik de epilepsie dan tóch achter me laten?! Daar ben ik God dan enorm dankbaar voor…

Ik begon te merken dat mijn gevoel dichterbij me kwam, eind 2019 kreeg ik weer last van lichte depressie, waar ik niets tegen heb gekregen want dat wilde ik absoluut niet! Ondanks al het goede wat er gebeurde, werd ik ook met mezelf geconfronteerd… Waar sta ik nu in het leven en wat is mijn leven toch een rotzooi… Hoe ga ik dit weer oppakken en hoe begin ik aan verder herstel? Hoe kan ik nu nog wat van mijn jonge leven maken? Ik werd me veel sterker bewust van in wat voor situatie ik leefde door alles wat me vroeger is overkomen. Dat viel absoluut niet mee! Door de innerlijke verwerking voelde ik weer de pijn en het verdriet, maar ook begon ik weer in een negatieve spiraal terecht te komen. Bitterheid kwam naar me toe en dat begon me weer te bezetten… Totdat ik begin dit jaar binnen de kerkkring een heel verhaal in de app zette over dat ik met een probleem zat…

Via de wijkouderling van de kerk ben ik terecht gekomen bij een stel die aan gebedspastoraat doet. Dat had ik nog nooit gedaan, maar wat kon er gebeuren? Toevallig waren het ook nog bekenden van me, dus de drempel was meteen al een stuk lager… Het voelde vertrouwd! Wat daar gebeurde werd voor mij opnieuw een totale opruiming in mijn hoofd en een nog sterkere band met God! Stel je voor dat al je bitterheid en negativiteit wordt weggenomen, dat je opeens vol zit met positiviteit. Nou, dat overkwam mij! Ik kan me herinneren dat we tijdens de ‘behandeling’ samen gebeden hebben en ook met vergeving bezig zijn geweest. Vergeven van de pesters, die mensen die vroeger je leven zuur hebben gemaakt, die je in de situatie hebben geschopt waar je nu in zit, je van de kaart hebben geveegd…

Vergeven, maar ook om vergeving vragen aan de HEER, dat was het begin van mijn vrijheid! De volgende dag werd ik vroeg wakker na een nacht dat ik bijna niet heb kunnen slapen. Ik herinner me dat ik opstond en thee voor mezelf zette. Dat had ik al lang niet meer gedaan en rustig de tijd nemen om te eten en fruit te nemen, dat had ik ook lang niet meer gedaan. Toen ik daarmee klaar was pakte ik de bijbel en ben ik begonnen met het lezen vanaf het begin. Vanaf dat moment lees ik elke dag de bijbel. Ik heb, wat ik zonet ook al schreef, nog nooit zo ’n sterkte band met God gevoeld, en ik wil die boodschap die God voor ons heeft doorgeven aan andere mensen. De kracht van het geloof, de genezing die je mag ondergaan via God, het ‘jezelf weer mogen en kunnen zijn’ dat is toch iets wat je de ander ook gunt? Het lijkt als herboren worden, je laat alle oude pijn achter je en gaat in vrijheid verder. Niet meer met het hoofd naar beneden, maar rechtop en vooruit kijkend! Kijken naar een nieuwe tijd die komen gaat, met God, jezelf en de medemens op deze aarde. Vól met warmte en liefde……

“Het lijkt als herboren worden, je laat alle oude pijn achter je en gaat in vrijheid verder”

Helaas… misschien was mijn vertrouwen op ‘volledige genezing’ iets te impulsief! 10 April 2021 kreeg ik na bijna tien jaar opnieuw een epileptische aanval, maar gelukkig dit keer een lichte waarbij ik na vijf tot tien minuten weer bij kennis was. Wat was dit keer de oorzaak? Kwam het omdat ik Corona heb gehad begin dit jaar? Spanningen en verwerkingen van de afgelopen jaren? In elk geval moet ik betreuren dat het verleden me nog steeds achtervolgt. Hoe vernietigend kan het zijn als je in je jeugd en ook op jongvolwassen leeftijd bent gepest? Dat blijkt maar weer… Sinds mijn aanval ben ik weer aan de medicatie, namelijk hetzelfde medicijn wat ik eerder ook had. Het is een véél lichtere dosering maar toch… Het geeft een gevoel van weer terug te zijn bij af als we het hebben over gezondheid! Daarbij komt dat ik zes maanden vanaf mijn laatste aanval niet mag autorijden. Het CBR komt weer om de hoek kijken met herkeuringen en de dingen die er wettelijk bij horen!

Ik had zo sterk gehoopt, om namelijk afscheid te nemen van de gedeeltelijke Wajong en het ‘cliënt zijn’. Gewoon een ‘normaal leven’ te hebben en eindelijk er wat van te maken. Anders gezegd: eindelijk de stempel voorgoed van mijn voorhoofd te mogen wegvegen… Nu breekt er weer een periode aan van opnieuw beginnen, nét zoals toen! In elk geval heeft mijn geloof dit keer geen schade opgelopen want het moment dat God opnieuw in mijn leven kwam zal ik nooit vergeten en ik geloof in hem! Met de HEER ga ik voor opbouw en hopelijk kan ik het lange hoofdstuk epilepsie ooit achterlaten… Niet alles is negatief, niet alles is een drama… We hebben allemaal tegenslagen in ons leven, en bij de één is dat heftiger dan bij de ander… Wees blij met de dingen die je wél kunt, dat is me vroeger vaak genoeg gezegd en daar denk ik nu nog steeds aan terug.

“Niet alles is negatief, niet alles is een drama… We hebben allemaal tegenslagen in ons leven”

Momenteel gaat het zijn gangetje. Ik mag niet klagen en sinds eind 2021 heb ik mijn rijbewijs weer terug. Handig was het niet om tijdelijk geen rijbewijs te hebben maar er zijn ergere dingen op de wereld. Mijn werk heb ik weer hervat zoals altijd. Dat betekent dat ik niet meer (gedeeltelijk) in de ziektewet zit. Hoe ik qua epilepsie verderga? Helaas heb ik daar geen zeggenschap over. Het lichaam is een vreemd maar wonderlijk iets en heel veel dingen zijn wel, maar ook nog niet bekend over het verhelpen van epilepsie. De toekomst zal bepalen of er ooit voor mij behalve medicijnen slikken ook een goede behandeling komt, zodat ik op een veilige manier afscheid kan nemen van deze ziekte. Het geloof ben ik niet kwijtgeraakt, gelukkig niet! God heeft me bijgestaan in al die tijden dat na de laatste aanval ik even in een moeilijke situatie zat met mezelf. Ik blijf hopen op verder herstel en een toekomst waarbij ik eindelijk afscheid mag nemen van ‘het leven met een beperking’…

“De toekomst zal bepalen of er ooit voor mij ook een goede behandeling komt, zodat ik op een veilige manier afscheid kan nemen van deze ziekte”

Het is 2023, twee jaar zijn gepasseerd na de aanval en alles loopt aardig goed. In 2020 heb ik mijn vrouw leren kennen waar ik sinds dit jaar mee ben getrouwd. Een prachtige wens is uitgekomen en met haar aan mijn zijde probeer ik er het beste en mooiste van te maken. Natuurlijk met onze lieve Heer erbij! Een volgend proces is bij mezelf een tijdje geleden van start gegaan… Namelijk: Hoe kan ik mijn ICT- wens om daar in te werken weer oppakken? Ik ben helaas niet stressbestendig en dat is in dit vak een groot probleem. Er is vaak tegen me gezegd ‘je kan het niet’ en ‘accepteer het nu eenmaal!’ maar dat is niet de houding waar ik in wil blijven zitten. Het beste halen uit mijn leven wat ik in me heb, dat is hetgeen waar ik geen spijt van wil krijgen als ik dat niet zou hebben gedaan. Iedereen heeft er recht op, dus ik ook! Sinds vorig jaar (2022) ben ik vrijwilligerswerk gaan doen om mensen te helpen op digitaal gebied. Ondersteuning en probleemoplossing. Dit doe ik naast mijn huidige baan bij het Waterschap en ik heb een droom om binnen nu en plusminus vijf jaar dit voor mezelf te mogen doen als bedrijf. Mét behoud van mijn huidige parttime baan, want dat zorgt voor een mooie afwisseling van werkzaamheden…

Of mijn wens uitkomt hangt af van mijn gezondheid. Er is naast mij één iemand die daarover gaat en dat is onze Hemelse Vader! Hij weet wat mijn doel is in het leven en hij bepaalt of ik genees van mijn ziekte. Nu is het de taak om stap voor stap, met vallen en opstaan te werken naar mijn doel. In eerste instantie is dat om mezelf weer op de kaart te krijgen en dat kost in mijn situatie heel veel moeite!

Ben jij geraakt over dit verhaal en wil je contact met me opnemen? Dan kan dat. Dit kan via reacties, maar je kunt me ook persoonlijk mailen met het contactformulier bovenaan in het menu via ‘contact’. Reacties worden wel eerst gecontroleerd! Zit je zelf met een zelfde probleem? Schaam je niet en zoek hulp! Leg je verhaal bij bijvoorbeeld een psycholoog of vertrouwd persoon van een kerk en blijf praten! Een goede psycholoog kan je serieus helpen om het te verwerken, maar hoe langer je wacht hoe zwaarder het wordt! Loop er dus niet alleen mee……

“Praten en hulp zoeken is niet raar! Het helpt je nu en de rest van je leven…”

De reacties die zijn achtergelaten door bezoekers:

ESTHER
Op een top herstel Bas! Zet hem op!

Bas
Dankjewel Esther!
We gaan ervoor 

SHERRY
Goed en openhartig geschreven. Er zijn wat momenten waarin ik me helemaal herken in je verhaal. Het geloof geeft mensen kracht. Ik werd ook gepest en was anders zeg maar later kwam ik erachter dat het jaloezie was. Ik ga dan hier ook vanuit dat het bij jou hetzelfde is. Pesters pesten die mensen die talenten hebben.

Bas
Hallo Sherry,
Helemaal waar wat je schrijft. De pesters hebben vaak een groter probleem dan ‘het slachtoffer’ om het zo even te zeggen.
Het geloof geeft mensen kracht, daarin is de HEER een genezer!

BEAUTY BY BIBI
Wat een heftige tijd. Probeer er niet aan te denken en een nieuwe weg in te slaan. Hou je sterk!

Bas
Hallo,
Bedankt voor je reactie! Het was een heftige tijd!
Ik ben een nieuwe weg ingeslagen, en met de nodige ups en downs leef ik nu mijn fase van genezing.

SUZANNA VAN DUFFELEN
Bas wat een mooi en openhartig verhaal, ik ken jou als een heel fijne jonge man! Een liefdevolle groet van mij

Bas
Hallo Suzanna,
Dankje voor je reactie! Ik hoop je snel weer te spreken 
Groetjes Bas

LIES
Wat ontzettend knáp dat je dit deelt Bas!

Bas
Dankjewel voor je reactie, natuurlijk is het héél wat om dit te delen, maar ik hoop dat ik hiermee
mensen kan waarschuwen en laten weten wat pesten écht met je kan doen!

MEREL
Heb het zitten lezen met verdriet. We zijn even oud maar wat heeft jouw leven een verschrikkelijke wending gekregen. Onbegrijpelijk dat mensen zo ver gaan. Zeker op je vervolgopleiding nog. Wil je heel veel sterkte wensen en knap dat je je verhaal hebt gedeeld. Hoop dat je op een dag een lieve vrouw naast je hebt staan en je weer zo gelukkig mag voelen als in je jeugd.

Bas
Hallo Merel,
Dankje voor je reactie! Het is onbegrijpelijk dat mensen zover kunnen gaan totdat ze je kapot hebben. Ik heb mijn verhaal gedeeld om mensen te waarschuwen, maar ook om te laten weten wat het in iemands hoofd, gedachte en gevoel doet. Je hebt niet alleen de invloed van de lieve heer, maar helaas loopt de ‘tegenpool’ ook rond… De tegenpool om jezelf, maar ook anderen het leven zuur te maken en zo God te pijnigen.

ELSE
Bas wat knap dat je het verteld. indrukwekkend om te lezen!Pesten heb ik nooit leuk gevonden. moet je is kijken wat het met je doet :(. Groetjes van een oude klasgenoot;)

Bas
Dankjewel voor je reactie Else,
Gelukkig heb ik in de tijd bij jou op school ook een fijne tijd ervaren!

MIRIAM
Beste Bas, ik heb met verbazing je verhaal zitten lezen. Wat heb je veel moeten doorstaan in je leven. Ik hoop dat de toekomst toch wat fijner voor je gaat uitpakken. En dat je van jezelf gaat houden. Twijfel niet aanzelf . Je mag er zijn. Gelukkig heb je lieve ouders bij wie je terecht kunt als het eventjes niet meer gaat. Heel veel sterkte.

Bas
Hallo Miriam,
Dankje voor je reactie en je goede wens!
We gaan ervoor 

MAAIKE
Wat ontzettend mooi dat jij dit verhaal gedeeld hebt. Tjonge wat heb jij veel meegemaakt en sommigen kinderen/mensen begrijpen niet wat ze anderen aandoen. Fijn voor je dat je zoveel steun hebt kunnen vinden in je geloof en het nu weer beter met je gaat. Jij hebt je portie wel gehad. Hopelijk vind je ook nog een keer je grote liefde.

Bas
Hallo Maaike,
Dankje voor je reactie! Dankjewel voor je compliment, het was wel heftig maar nodig om dit te schrijven over mezelf. Mensen hebben niet altijd in de gaten wat ze een ander aandoen, maar sommigen ook wel omdat de haat zo groot is. We zullen zien of de liefde nog een keer op mijn pad komt…

STEFAAN DE WINTER
Wow dit raakt me altijd zo hard! ik snap het niet wat voor voordeel pesten heeft. het is gewoon het verschrikkelijkste dat er is! hate it! Mooi geschreven en blij dat je nu terug krachten haalt uit kleine dingen! Never give up!

Bas
Hallo Stefaan,
Dankje voor je reactie! Het is heftig, maar het ik vind het belangrijk om de boodschap door te geven, dat pesten een absolute no-go is en dat het écht ernstige schade kan brengen. Daar kan ik over meepraten… En wat betreft ‘never give up’: Ik doe mijn best 

TESSA
Wat heftig om te lezen, word er stil van

Bas
Hallo Tessa,
Dankje voor je reactie! Het is heftig om te lezen, maar deze boodschap is wel nodig om mensen duidelijk te maken dat pesten en absolute no-go is!

NICOLE ORRIËNS
Wat een heftig verhaal, en wat fijn dat je je weg hebt gevonden en dat het nu zoveel beter met je gaat zeg!

Bas
Hallo Nicole,
Het is een heftig verhaal, maar mijn doel is om te vertellen dat pesten een absolute no-go is en dat het ernstige psychische schade aanricht aan iemand. Daarbij wil ik ook de boodschap van God vertellen, dat hij er écht voor je kan zijn en dat hij geneest!

JOYCE
Wat mooi en open geschreven. Je bent goed bezig!

Bas
Hallo Joyce,
Dankje voor je compliment!