Wat wij willen
Tja, beste lezer, het is weer zo ’n onderwerp. ‘Wat wij willen’, maar het sluit aan op dit nadenkertje. Wij, met in het algemeen rijke leefsituatie, hebben heel veel dingen die wij willen in ons leven. Het heeft te maken met hebzucht, opvallen, profiteren, erbij horen, maar ook omdat we er mogen zijn. Mooie kleren bijvoorbeeld, want waarom zou je er in slechte kleren bijlopen? Dat is toch niet wat je wilt uitstralen? Scheuren en vieze vlekken laten armoede zien, maar het colbertje laat rijkdom zien. Driedelig kostuum, misschien met nog meer delen, en alle ogen vallen bij de anderen uit.
Het is zo ’n kleding voorbeeld waarbij je denkt bij de rijke ‘bij jou wil ik weleens zwemmen in het lekker warme bad bij je villa of Netflix kijken op je vet grote TV die zo plat en helder is als een schilderij. En dat kook eiland? Wauw! Daar wil ik weleens standje lekker koken op zetten. Die vette bak onder zijn kont? Wauw, elke keer als hij ermee wegrijdt… Hij heeft het aankijken en stiekem vindt hij het nog leuk ook. Wát een aandacht.
“Die vette bak onder zijn kont? Wauw, elke keer als hij ermee wegrijdt…”
Maar de arme, wat hebben we daarover te zeggen? Voedselbank, slechte(re) kleren, uitkering… Hun eerste wandelingetje is naar de gratis voedselkastjes in de straat of ietsje verder weg. Oh, en die oude auto van dertig jaar oud? Pfff… Zie ze eens. Die kinderen die er niet bij horen op school, want ze zijn arm met hun beplakte gerepareerde broeken. Ze zijn lui of ziek… Dat denken we als maatschappij toch? Helaas wel ja! Soms is het dikke pech hebben. Soms is het de scheiding, soms is het… Vul zelf maar in.
We kiezen voor de rijkere. Daarmee schijnen we in de maatschappij en we proberen zo goed mogelijk in ons budget erop af te stemmen. Als het effe kan op afbetaling en maar een paar tandjes harder werken. Het gaat immers om onze aandacht. Nee, we denken hiermee hét voor elkaar te hebben en hebben we het behaalde doel tóch niet behaald? Dan zitten we te huilen, shaken en ernstig vermoeid te zijn in een burn-out. Of een stapje eerder: overspannen. ‘Maar waar komt dat toch allemaal vandaan?’ Is dan de vraag, maar die van binnen weten we toch dat we niet kunnen behalen wat die rijke wel kan.
“Als het effe kan op afbetaling en maar een paar tandjes harder werken. Het gaat immers om onze aandacht”
Hard gezegd, maar we zijn nu eenmaal verschillend. Zo is de wereld nu eenmaal verdeeld. En al dat wat we willen? Daar leren we vanzelf een keer van. Wat we niet kunnen raken we weer kwijt en als we ons zelf hebben ingesloten in die luxe waar we eigenlijk op alle manieren niet aan kunnen voldoen? Ook dan raken we het kwijt. Ons brein is zoals ie is, nét zoals ons lichaam. Deal er mee dus!
Dat is hard gezegd, maar het is toch niet anders? En die gasten dan waar je aandacht van wilde? Ach, dat is toch allemaal nep? Je past er niet bij. Punt! Al dat groter voordoen dan je daadwerkelijk bent?! Wordt wakker…
Wat wij willen?
In ons leven?
In veel gevallen?
Op onze bek gaan en daarna opnieuw beginnen
Soms nog een keer
En nog een keer…
Totdat je er bent.