Een open einde

Films, we kennen ze allemaal… Velen hebben een mooi of triest einde. Vooral de bekende die altijd tussen vriend en vijand worden uitgevochten. Of die romantische, dat je eindelijk denkt, ze gaan elkaar zoenen! Het is dat je het de hele film hoopt en dat er dan nog zo’n irritant typetje tussenzit die absoluut niet bij hem of haar past. Inderdaad, dat typetje dat niet goed bezig is en alleen maar aan zichzelf denkt.

Toch zijn dat films die je in gedachte kunt afsluiten. Je slaat het einde op in je brein en daarbinnen verwerk je het… Ook bij films gebeurt dit zal ik je zeggen! Waar ik het minst tegen kan zijn die films zonder eind… Zo’n goed verhaal, of juist zo’n slechte en dan opeens ‘de aftiteling ‘ What?! Je voelt je bedonderd, of erger nog, in de steek gelaten. Wat is daar het nut van? Een film hoort een einde te hebben, punt!

Twee keer was ik een beetje teleurgesteld na in heel korte tijd twee van deze films te hebben gezien. Want, opeens lijkt het of het geld op was of dat de filmcrew zoiets had van ‘wat voor bagger nemen we op, laten we maar weggaan’. Ik zie mezelf al een verhaal schrijven met een open einde… Laat ik het zo zeggen, ik doe het absoluut niet bewust! Het kan in je fantasie doorgaan, maar het voelt alsof je nog maar een halve zak chips ophebt.

Je denkt nog even te hebben en je zit op het puntje van de bank… Dan val je ervanaf! Misschien denk je dan bij jezelf ‘dit is het mooiste van die hele film… De aftiteling’. Of je hoopt dat er na de aftiteling nog een wat meer verborgen einde aan zit zoals je bij sommige nog wel hebt. Dan is het kwaad in ieder geval een beetje geweken. Gelukkig heeft een mensenleven altijd een begin en een eind en het mooie eraan is;

Het heeft nooit alleen maar drama!

De frustratie van dat ‘open einde’ zoals ze dat zeggen is bij mij gelukkig wel weer snel weg. Het is ‘just a movie’ en dat is maar goed ook!