Mikpunt

Mikpunt
Dat is zijn doel
Men zegt ‘ik weet zeker dat je het kunt’
Maar hij denkt ‘wat een spannende boel’

Hij is verliefd
En dat is wat men ziet
Iedereen mag haar, want ze is geliefd
Net zoals hij, maar zelf denkt hij van niet

Maar waarom?
Dat vraagt iedereen zich af
Het bewijs is als een optelsom
Het leven is toch geen straf?

Hij kent haar van het toneel
En zij hem natuurlijk ook
De verliefdheid wordt soms teveel
Dan wordt hij koortsig als een spook

Heeft ze al iemand?
Knuffelt ze al met hem of haar
Komt de gelukkige van hier of een ander land?
Waarom voelt het voor hem niet als gebaar

Samen dansten ze tijdens een uitvoering
Dat voelde heel erg fijn
In zijn droom geeft hij haar de ring
Maar in werkelijkheid voelt hij pijn

Dat mooie lichaam tegen zich aan
Haar mooi en lief gezicht
Met haar blonde haar ziet hij haar staan
Maar waarom zit zijn deur dicht?

Dat momentje romantiek was enkel toneel
Wat wil hij haar graag kussen
Die mooie lippen worden hem teveel
Zijn hormonen moet hij zien te sussen

Haar ouders mogen hem
Zijn ouders haar
Hij zit klem
Voor haar is de weg klaar

Wil zij wel
Net zoals hij dat wil
Geen toneelspel
Bij haar blijft het stil

En zo gaan er weer weken voorbij
Dat ze elkaar elke week zien
Hij als steeds verliefder wordende bij
En zij als zijn dikke tien

Eindelijk een leuk praatje
Daar bij de brievenbus
In zijn negatieve gedachte ontstaat een gaatje
Binnenkort eindelijk die eerste kus?

Hij schrijft een brief
Behoorlijk spannend maar hij doet het
Echt heel lief
Zijn romantisch handschrift is waar hij op let

Maar wat is dat nu
De vereniging wil haar adres niet afgeven
Privacywet! Wat cru…
Dit kan niet het minst nuttig zijn in zijn leven

Vaderlief verzint wel iets
Die brief zal hoe dan ook naar haar toe
En springt op de fiets
Hij gaat naar een maat, meneer van Roe

Pa komt terug
De brief heeft een adres
Jij mag hem posten
Dat zal enkel een postzegel kosten

Daar gaat hij
Lopend naar de brievenbus
Hij voelt zich een echte kei
Niet in de brief, ookal hoopt hij op die kus

De brief vertelt zijn onzekerheid
Maar wel zijn gevoel
Ooit is hij misleid door een nare meid
Zij zette hem op de belachelijke stoel

Hij luistert naar de naam Bram
Zij naar Vera
Twee mooie namen
Hopelijk in de toekomst samen

Nu is het wachten op haar
Bram hoopt
Maar dan is de volgende repetitie eindelijk daar
Het is Vera die hem gewoon voorbij loopt

Dat komt hard aan
Er dreigt stiekem een traan
Toch kijkt hij haar aan
Misschien moet Bram maar gaan

En dat doet hij
Stiekem gaat hij door de deur
Vera heeft geen interesse in mij
Dat zegt hij in zijn nu verdrietige sleur

Misschien moet ze nadenken
Komt ze nog naar je toe
Wil ze je echt iets schenken
Maar daarop rust een taboe

Ze komt niet
Opeens kent ze op toneel geen Bram meer
Die Vera, ze weet niet wat ze mist
Wat een vergissing! Of durft ze niet?!

Net als Bram…