Bitterheid

Kwaad, verdriet, verlies… Het kunnen zomaar redenen zijn. De boze die in je vast zit en elke glimlach draai je om. Overal vind je wat van en het is altijd geklaag! Jij ziet het niet, de ander wel… men blijft maar bij je weg, want je sleept de ander erin mee. Wie wil er nou met een rotgevoel naar huis? Dat gezeur, dat geklaag. Nee, het maakt eenzaam en kapot wat je lief is. De zon schijnt niet meer, de lucht is grauw! Net alsof het is uitgebloeid…

Intens is de pijn. Je hart is verscheurd. En dan word je nog genegeerd ook! Dat is het kringetje bitterheid. Daar zit je dan… Eenzaam en verlaten. Ooit was het mooi en scheen de zon, maar die klap? Dat werd je genadeklap! Je krijgt wat je zaait… De oogst is verrot! En jij? Nee, jij zoekt het in je eigen slachtoffer. Het zelfmedelijden. Geen woord als ‘kom uit die luie sofa’ of ‘kom mee’ maar alleen maar met het hoofd naar voren gebogen.

Je zakt dieper en dieper. Je gordijnen blijven dicht en het enige lichtpuntje is dat kleine beetje hoop… Dat iemand je troost en eruit trekt! Maar deze wereld doet dat niet. Nu niet, straks ook niet. Deze wereld loopt je voorbij en weet je waarom? Omdat de hele mensheid begint te verbitteren! Welkom bij de club… Hé, maar er is redding: We mogen (af en toe) het kind in ons zelf zijn, ookal zijn we 40, 70 of 90… En wat dacht je van liefde? De bijbel heeft mooie verzen hierover, waaronder deze:

1 Korintiërs 13: 11-13

‘Je kan het hiermee vergelijken: Toen ik nog een kind was, praatte ik als een kind, reageerde ik als een kind, dacht ik als een kind. Nu ik een man ben geworden, heb ik de kinderlijke manieren van doen weggedaan. Nu is het nog net alsof we in een beslagen spiegel kijken en niet precies weten wat we zien. Maar straks zullen we God in de ogen kijken. Nu ken ik God nog niet echt. Maar dan zal ik God werkelijk kennen, net zoals Hij mij werkelijk kent. We hebben dus deze drie dingen: geloof, hoop en liefde. Maar de belangrijkste van deze drie is de liefde’