Het schaapje

Het eerste schaap is over de dam. Maar dan begint het gedram… Of eigenlijk het gemekker. Want wie volgt? Wie wil hem volgen? De volgende maakt de aanloop en springt. De volgende en de volgende… Bijna iedereen is eroverheen, behalve dat schaapje die overblijft… Hij heeft er geen zin in. Hij wil bij zichzelf blijven. Bij zijn dromen, zijn manieren en zijn eigen verantwoordelijkheid. Dat levert hem op dat de hele kudde van hem wegloopt en ze elkaar uit het oog verliezen.

De wolf heeft trek. Samen met wat soortgenoten hebben ze de kudde in het vizier. Uiteindelijk slaan ze toe en op een afgrijselijke wijze worden de schapen overgedragen aan hun tanden. Een slagveld daar achter de dam… Zo erg dat niemand het heeft overleefd. De wolven verdwijnen weer en het eenzame schaapje zag het in de verte gebeuren… Vol van schrik, verdriet is hij verslagen, maar ernaast ook wijsheid. Want hij is niet de dam overgegaan. Hij leeft nog en is nog vrij. Onverslonden!

Het schaapje treft zijn soortgenoten dagen later. Tenminste wat ervan over is. Vreselijk! Hij leeft nog, hij luisterde naar zijn gevoel, kostte wat het kost, maar niet zijn leven. Hij trekt verder en de zon komt weer op. De zonnestralen begeleiden hem door zijn vrijheid. Samen met zijn lotgenoten. Het is weer lente! De lammetjes worden geboren en groeien op. Toch vindt elk jaar weer de damsituatie plaats en zal het schaapje dan weer zo sterk zijn?! Elk jaar is weer een beproeving. Elk jaar een risico…

Welk stemmetje is het sterkst? De engelenstem of de wolfsstem? Denkbeeldig gezien zouden het net mensen kunnen zijn! Ter vergelijking…