Als het je altijd is gezegd…

Als het je altijd is gezegd, of bijna altijd… Dan ga je er in geloven! Je voelt je goed als het positief is maar wat als het je tekort doet? Als de boodschap negatief is?! Geloof is sterk en ook dat van een medemens… 1000x zeggen dat je niet goed genoeg bent of dat je te dom bent…

Niet intelligent, te laag iq, het zijn van die steentjes die er naar je toe worden gegooid op een manier dat het voor hen lijkt dat het niet pijn doet. Het tegendeel is waar, want een schop ‘op een bepaalde plek’ doet minder pijn. Eventjes dan! Maar daarna kun je weer doorlopen.

Maar niet met die tactiek, niet als op een nette manier tegen je is gezegd dat je er niet bij hoort… Je maar jezelf moet opsluiten in een hokje of in die hoek moet blijven staan… En trek je je mond open? Dan moet je niet meer zeuren. Ofwel, oppleuren! Het is niet anders, het kan niet anders en dat met een vlotte babbel!

En daarmee denk je genoegen te moeten nemen. Al je goede skills achter je laten en maar zien of je het volhoudt met een lach op je gezicht. Tjah, wat moet je anders?! Ik kan mezelf niet zijn en me laten zien? Ik ben beperkt, ookal ben ik niet achterlijk! Bebloeming is weggehaald, het zaadje blijft! Ofwel de vraag naar zijn wie je bent…

Het komt terug, net zoals het afwijzende… Telkens ben je niet goed genoeg. Wat wordt je verhaal bij al die anderen? Iedereen die vanalles heeft meegemaakt?! Is je verhaal groot of klein? Praat je over de lekkere koekjes bij de koffie of heb je wereldse gebeurtenissen? Heb je altijd naar je recht geleefd of naar je onrecht?!