Wakker
Wakker, dat is mijn ogen openen en het gevoel hebben dat ik enorm nodig moet plassen. Ik kijk op de wekker en zie dat het zeven uur is. Tijd om op te staan want anders zal het op tijd komen me vergaan! Een gaap waarvan mijn oorlellen beginnen te flapperen en nu uit bed met die hap! Na mijn plasje loop ik naar de keuken voor een bak thee en ik bedenk me wat ik ga eten als ontbijt. Yoghurt met muesli of een boterham met pindakaas. Van één boterham kun je niet rechtop lopen dus mijn tweede sneetje wordt er een met jam. De suikers zijn weer binnen met het beetje meel en ik kijk op mijn horloge. Bijna tijd om te gaan! Ik kijk even op nu.nl voor de laatste nieuwtjes maar al snel maakt me dat wat sipjes…
“Tijd om op te staan want anders zal het op tijd komen me vergaan!”
Facebook, oh nee!!! Dat al helemaal niet deze ochtend. Al die prikkels terwijl ik nét wakker ben, maar vooruit… Ik kan mijn handen niet van die telefoon houden! Ik grijp naar dat ding, start Facebook op en lees mijn updates door. Pfff… Wát een tsunami aan informatie, prikkels en aanbiedingen. Ik adem even diep in en uit en met een glas extra water pak ik de fiets om naar het werk te gaan. Dát maakt me wakker! Heerlijk door de buitenlucht en natuur en al snel heb ik de ellende van het nieuws van vanmorgen al weer vergeten. Wakker ben ik dat ik zie dat bijna iedereen en elektrische fiets heeft. Ik zie het nut er gewoon niet van in… Zelfs jonge scholieren die me met misschien wel dertig voorbij zweven en ik? Ik trap me naar voren met mijn eenentwintig versnellingen en ben blij dat ik twintig haal met windje voor…
“Ik adem even diep in en uit en met een glas extra water pak ik de fiets om naar het werk te gaan”
Waar gaat het heen met deze wereld denk ik bij mezelf. Mensen worden luier en luier lijkt het wel. Buitenspelen met knikkers en de bekende tikkertje en verstoppertje? Dat is zó jaren tachtig en negentig! Het internet is wat ze in hun broekzak hebben en daarmee leven ze hun leven met hun bijna virtuele vriendjes en vriendinnetjes. Maar ik snap het, want ik had vanmorgen ook moeite met mijn telefoon te negeren. Facebook stond al open voordat ik het wist! Wat ben ik daarvan eigenlijk wijs geworden vanmorgen? De één heeft in zijn broek gepist van een grap waar ik niet echt om kon lachen, de ander heeft kaarten voor dat hardcore-evenement en plaatst een review, en weer de ander maakt een prachtige foto van de achtertuin terwijl de zon opkomt. Dat laatste is me een beetje bijgebleven. Dát was wel een mooi beeld…
“Mensen worden luier en luier lijkt het wel. Buitenspelen met knikkers en de bekende tikkertje en verstoppertje? Dat is zó jaren tachtig en negentig!”
Ondertussen ben ik bijna bij het station. Bijna drie keer ben ik ‘bijna aangereden’ door onoplettende studenten die het hele fietspad in beslag nemen. Ik schreeuw om te waarschuwen, ik bel. De één geeft een grote mond, de ander niet en als het dan eens een keer fout gaat dat iemand mijn vlinderstuur raakt, dan is het zijn of haar eigen schuld en krijgt ie er van mij nog een preek bij! Tjah, zo ben ik… Aangezien ik geen gebroken been, nek of ander letsel wil overhouden van sommige idioten die doen alsof ze de hele wereld voor zich hebben. Ondanks al deze gedragen van anderen en de vele updates van mijn schermpje in de vroege ochtend heb ik wél genoten van de zingende vogeltjes en alles wat in de bloei staat. De zon die met zijn heerlijke straal mij achterna ging omdat hij achter me op aan het komen is maakt voor mij elke dag (als het droog en onbewolkt is) weer een frisse start in het licht. Ik ben wakker!
“Tjah, zo ben ik… Aangezien ik geen gebroken been, nek of ander letsel wil overhouden”
