‘n Maatschappelijk dingetje…
Hallo allemaal,
Geen zorgen! Met mij gaat het gelukkig goed, maar velen lopen met het volgende in gedachten:
“Ik vol me rot, laat ik eens de telefoon pakken en kijken of er iemand contact met me heeft opgenomen… Dan voel ik me even niet meer zo alleen! Ik pak de telefoon, ontgrendel hem en zie mijn hoofdscherm. Niets… Van niemand een berichtje, appje of social media activiteit. Ik kijk om me heen en besef me ‘zó belangrijk ben ik dus!’ Ik leg de telefoon maar weer op tafel en ga de plantjes watergeven of zet een muziekje op. Na dat te hebben gedaan voel ik me nog steeds rot… Ik pak de telefoon en vraag of iemand zin heeft om af te spreken. Ik stuur een appje en een momentje later krijg ik bericht. ‘Sorry, ik moet werken’ of ‘ik kan vanavond niet want heb een feestje’ of ‘nee ik kan niet’… Daarmee kan ik het dan weer doen! Goed, ik heb meer mensen in mijn lijstje staan, eens kijken of die kunnen…
Helaas, van het lijstje wat ik heb gedaan kan niemand terwijl ik wel kan schreeuwen! Ik voel me gewoon klote jongens! Ik voel dat ik tot vanalles in staat ben maar jah… Dan moet ik ook de consequenties ervan ervaren. Ik stuur iemand een berichtje met hoe ik me voel. Misschien dat er dan meer begrip is en dat mensen meer naar me omkijken? Ik pak de telefoon, open de app en zoek iemand waar ik mijn ‘ding’ mee kan delen. Ahhh, daar is ze! Ik tik op haar naam en begin met typen. Een heel verhaal verschijnt een paar minuten later op mijn scherm, lees het nogeens na en met tranen in mijn ogen verzend ik het. Ik leg de telefoon weg en hoop snel een piepje of deuntje te horen dat ze heeft geantwoord. Ik loop even naar de winkel, want moet toch wat te eten hebben, ik ga het gras even maaien en de was doen en ondertussen kijk ik even in de app of ze al heeft gereageerd…
Ze is wat aan het typen, dat zie ik dus ik wacht geduldig af. Dan het hopelijk verlossende antwoord! Ik lees het hele verhaal door en het enige dat ik lees is dat ik het zelf maar moet uitzoeken. Ze zegt het op een vriendelijke manier, dat scheelt dan nog een beetje. Van háár had ik dit niet verwacht en ohja, er is professionele hulp voor. Ga eens een bezoekje brengen aan de dokter of psycholoog of iets in die richting. Probeer afleiding te vinden is een tweede tip die ze me gaf… Verdorie! Dat doe ik al de hele tijd! Waarom snapt niemand me toch?! Ik wil gewoon met iemand samen zijn! Wat moet ik antwoorden naar haar? Pffff… Laat maar! Ik ben toch niet boeiend, niemand wil me zien… Wat doe ik hier eigenlijk, wat is mijn doel hier?! Ik kijk wat rond op social media en zie al die mooie en leuke berichten van iedereen! Ik neig haast naar de delete knop om mijn account eraf te pleuren, want er is toch niemand die zich om mij bekommert!
Ik leg de telefoon maar weer op tafel en ga maar weer gewoon verder met mijn ding… Ik bel mijn ouders maar want ik moet even iemand spreken, iemand zien… Gelukkig zijn zij thuis en de airfryer met lekkere friet en snacks staan al klaar zodra ik de inrit oprij. Ik kan eindelijk mijn verhaal doen met hoe ik me voel en er wordt naar me geluisterd. Maar hoe kunnen zij me helpen? De afgelopen jaren is de maatschappij helemaal versoberd. We werden ‘een soort van vreemd van elkaar’ omdat we anderhalve meter afstand moesten houden en zo min mogelijk bezoek mochten ontvangen. Ik heb oom agent echt al eens rond zien lopen met zijn zakcomputertje om te kijken of hij mensen kan bekeuren die meer dan één bezoeker thuis hadden… Niet dus! Maar goed, we deden het maar met z ‘n allen en we zaten alleen of héél soms samen op de bank. Dat duurde eventjes en velen vervreemden verder van elkaar. Geen spelletjesavonden meer, geen vereniging, geen cursus en zelfs geen werk…
Van een leven met veel naar een leven met bijna niets lijkt het wel! Ik heb in deze periode nog nooit zoveel gestreamd en gebingewatcht. Wandelingetje hier, grote wandeling of fietstocht daar… Alles wat ik deed moest alleen en met de dag voelde ik me somberder worden. Eerst vond ik het wel relaxed maar na een week voelde ik me al ellendig! Ik sta niet zo bijzonder ‘in the picture’… Nee, ik ben niet die knapperd en ik ben niet die super rijke en super intelligente hoog opgeleide vent en nee, ik ben niet zo van de grote bek… Nee, ik ben niet die continue festivalganger. Ik liep niet vooraan in de rij, niet in het midden maar ‘een beetje achter…’ Iedereen had altijd wel een oordeel over me en soms deed dat pijn! Nu komt dat helemaal naar boven en hebben ze misschien wel gelijk! Wie kijkt er tegenwoordig nog naar me om?! Dit is een behoorlijke dosis zelf-negativiteit, ik weet het maar het zijn nu eenmaal die slopende gedachten die in me opkomen…
Ik zou haast met grove mond willen zeggen ‘alles is kwalitatief uitermate teleurstellend!’ Zullen we eens wat liever zijn naar elkaar?!”
