Het gepeste

Beste lezer, Vanavond is er op TV een uitzending van ‘Eindeloos gepest’ te zien op NPO 3. Vanmiddag zag ik deze ‘kijktip’ en dacht bij mezelf ‘dit moet ik zien!’ Om 20.25 uur begint het en het gaat over Maryana die door al het gepest niet meer verder wilde / kon leven. Hoe moet het voor de nabestaanden in hemelsnaam zijn? En de personen die pestten? Hoe verwerken zij ooit in hun leven wat ze hebben gedaan? Zij hebben misschien wel een dood op hun geweten! Of dringt het toch niet bij deze laatst genoemde mensen binnen? Ik wil deze uitzending zien omdat het mijzelf ook bezighoudt. Ookal heb ik het psychisch gezien verwerkt, de gevolgen ervan achtervolgen me nog steeds…

Het onderstaand gedicht heb ik vanavond geschreven. Het gaat over de gedachtegang van iemand wiens leven wordt beperkt door pesters. Misschien was dit ook wel de gedachte van Maryana… In het gedicht staan enkele woorden die niet netjes zijn maar ik citeer omdat ik hiermee de slopende kracht van de gedachte wil proberen te simuleren. Gebaseerd op waarheid, gebaseerd op veel mensen, gebaseerd op ook mijn verleden!

Het is een bittere avond, iedereen fietst na schooltijd naar huis of rond
Jij staat bij de poort, want wist je dat je er niet bij hoort?
De zon gaat straks onder en dan begint het gedonder
Je bent bedroeft, want er is niemand die iets van je hoeft
Bij jou is het elke dag duister, want dat is jouw negatieve oorgefluister
Je mag er niet zijn, je bent nutteloos, je bent stom en dat is niet fijn!

Kleren zijn stom, je manier van reageren, je kwetsbaarheid, dat is toch dom?
Je kijkt iemand recht in de ogen, want voor de hoeveelste keer heeft ie gelogen?
Iemand beloofde je in vertrouwen te nemen, maar uiteindelijk kun je met je tranen het raam zemen
Wéér een klap, en dat noemt men om je heen een zogenaamde grap
Waarom douwen ze geen zwaard door je heen? Je bent al verbitterd als steen
Kwaad kun je niet meer zijn, wel verdrietig en afwezig, je verzuipt in je pijn

Ook jij wordt een volwassen mens, maar wat is nu eigenlijk je wens?
Je trauma bepaalt de weg, want je leeft in een leven met verdriet en pech
Iedereen leeft in vrijheid, maar jij voert elke dag een onmogelijke strijd
De jaren tellen door, maar jouw deur blijft op slot! Waar doe je het eigenlijk voor?
Je denkt alleen maar dat je er niet mag zijn, je bent waardeloos, misschien wel een doos!
Sukkel noemen ze het bij jongens of mannen, je bent al lang uit iedereen verbannen

Zodra je denkt iets te bereiken dan begint je negatieve gedachte te zeiken
Ik kan het niet, ik mag het niet, want ik ben stom en ik ben dom, er is niemand die me ziet!
Mijn leven is klote, alles is kut en met dit citaat loop ik door mijn eigen prut
Ik zie geen kleur, ook geen lekkere geur, als ik thuis ben leef ik vooral achter de deur
Het gordijn moet dicht, want ik zie in de mooie wereld geen enkel zicht!
Opgesloten in emoties is wat ik ben, daarbinnen is alles wat ik in mezelf ken

Ik moet maar nooit… is wat ik te horen heb gekregen, en zou je je niet eens wegen?
Ik ben superslank, eet gezond maar toch ben ik gepest terwijl ik een emmer voljank
Mijn leven is verpest, vroeger mocht ik er niet zijn en nu ook niet, het gaat niet best!
Depressie is wat ik beleef, waar ik alleen voor leef, maar tegelijkertijd ook van beef
Het neemt bezit, en ik weet het, ik zit enorm in de shit!
Nee, ik weet niets positiefs te zeggen, zal ik me er maar gewoon bij neerleggen?

Ik ben ziek, contactgestoord en zoals al vermeld, niemand die me ziet of hoort
Hoe is het om dood te zijn, kan ik afscheid nemen van de pijn?
Geen beperkingen meer, geen verdriet, maar wat is eigenlijk de doodse sfeer?
Ik moet er nu nog niet aan denken wat het me zal schenken
Is dan alles zwart of is er licht, mag ik binnenkomen met mijn verdrietige gezicht?
Diep in mijn hart wil ik een mooi aards leven, maar hoe moet ik beginnen om het te beleven?