Doodmoe…
Long Covid, het heeft een woord gekregen, beste lezer. Mensen die voor lange tijd last hebben van ‘afterCovid’ klachten. Bij de één is het ernstig, bij de ander blijft het bij een paar hartkloppingen of wat minder longcapaciteit. Ikzelf heb begin dit jaar Corona gehad en dit heeft me behoorlijk ‘gevloerd!’ Nadat de Corona klachten waarvoor je binnen moest blijven over waren begon ik langzamerhand het leven weer op te bouwen. Dat ging heel langzaam! Sinds kort ben ik begonnen met Fysiotherapie, want na ruim een half jaar zijn de klachten van erge vermoeidheid, slapeloosheid en kortademigheid nog steeds niet voorbij… De jongeman van zevenendertig die vroeger veel ging wandelen, fietsen en mountainbiken en daarnaast graag erop uit ging om gezelligheid op te zoeken is door deze ziekte veranderd… Dat was niet het enige, want April j.l. kreeg ik na bijna tien jaar weer een epileptische aanval.
Bij de één is het ernstig, bij de ander blijft het bij een paar hartkloppingen of wat minder longcapaciteit
Ik herken mezelf hier niet meer in! Ik werk twee uur per dag en let wel… Per dag! Daarna als ik naar huis ben gefietst lig ik meestal eerst een poos in bed of op de bank omdat ik helemaal kapot ben omdat ik me heel simpel heb ingespannen. Huishouding, tuin, andere dingen… Met moeite lukt het, maar soms ook maar gewoon niet! Hoe nu verder? Dat is een heel lastig antwoord om te geven, want duurt het nog een paar maanden, een jaar, misschien langer of gaat het nooit meer weg?! Is mijn leven hierdoor getekend of krijg ik toch nog een herkansing? Er zijn mensen die het niet meer kunnen navertellen omdat ze vanwege de ziekte zijn overgedragen aan het koninkrijk van onze lieve HEER, dus zijn overleden. Tóch ben ik blij dat als ik er zo over schrijf er nog zó van af ben gekomen. Géén IC voor mij of hulpapparatuur in huis om te kunnen ademen! Het had anders kunnen aflopen, dát is me absoluut duidelijk!
Is mijn leven hierdoor getekend of krijg ik toch nog een herkansing?
Boos word ik nog steeds als ik de protesten zie tegen de Coronaregels. Dat deze mensen doen alsof er niets aan de hand is, maar ik maak graag een praatje met ze! Ondanks dat ik tegen wat teleurstellingen aanschop om het zo te zeggen, ben ik wel weer blij dat de samenleving langzaam weer wordt hervat. We mogen weer meer, we kunnen weer meer… Het begrip is er voor de Horeca van mij uit, de moeilijkheden voor de evenemtenorganisaties idem dito en ik hoop dat ook zij weer vrij mogen worden gegeven eind dit jaar of volgend jaar mét een knalfeest! We hebben het allemaal nodig om sociaal te zijn en het lijkt erom dat het weer ons mooi weer cadeau geeft om lekker te kunnen genieten van dit stukje najaar. We zijn ingeënt, we zijn zo goed mogelijk beschermd, laat dat een troost zijn in deze laatste anderhalf jaar van depressie en pijn waarbij we nu gelukkig weer meer mogen! En ik? Ik probeer hoe moeilijk het soms ook is om weer buiten de deur te gaan en het sociale leven weer op te pakken zoals het hoort 😉
We hebben het allemaal nodig om sociaal te zijn
