De opkomende zon vs de sleur

Het is half zes in de morgen, tijd om naar het toilet te gaan want dat moet nu eenmaal… Traplopend naar beneden kijk ik door het raampje en zie de zon opkomen en denk bij mezelf ‘wat is de wereld toch vredig als iedereen nog slaapt…’ Een nieuwe dag breekt aan en we hoeven daar niets voor te doen. Het gebeurt gewoon zonder te hoeven denken aan een vorm van loon. De natuur vraagt geen prijs, het vraagt alleen kijk en liefde van mens en dier! Geen gedoe over wat het kost, geen machtsruzies, geen haat, gewoon vol van liefde en warmte komt de zon weer op en straalt deze door het achterraam terwijl ik nu achter de computer dit stukje zit te typen. Tussendoor heb ik nog wel even zitten slapen, want half zes is wel wat vroeg. Terwijl het zo prachtig schijnt te zijn dat duisternis plaats maakt voor het licht! Natuurlijk heb ik het weleens meegemaakt met grote ogen, maar helaas gun ik mezelf er echt de tijd niet voor en waarom eigenlijk niet?! Men moet goed uitgerust zijn voor het werk, de dagelijkse sleur. Werk, een ding wat nu eenmaal moet en ook zeker wel leuk kan zijn als je de juiste keuze ‘s maakt!

“Tussendoor heb ik nog wel even zitten slapen, want half zes is wel wat vroeg. Terwijl het zo prachtig schijnt te zijn dat duisternis plaats maakt voor het licht!”

De maatschappij dat zijn wij, dat ben jij en dat ben ik, maar waar blijft ons gezonde leven tegenwoordig? Waar blijft ons leven in liefde en warmte? Hoor je er nog wel bij als je kiest voor zo ‘n leven met minder materialisme? Een leven zonder geloof en een leven zonder zes vakanties in het jaar? Hoor je er dan nog wel bij en vindt men je dan nog wel interessant? Chagrijnige gezichten op de fiets, in de auto of gewoon wandelend om er maar bij te kunnen horen en te kunnen profiteren van de luxe en de hebzucht om je te kunnen laten zien met wat je hebt?! Of is het om jezelf te vermaken omdat er meer afspeelt in je koppie? De waarheid kan hard zijn he?! Helaas is het in de meeste gevallen wel zo! Ikzelf ben vele jaren geleden gigantisch ‘op m ‘n bek gegaan’ doordat ik teveel uren maakte en uiteindelijk ziek werd. Daarbij kwam dat ik ook nog eens te maken had met de toen nog ergere consequenties / nagevolgen van de epilepsie waardoor ik in mijn hoofd minder aankon dan ik in werkelijkheid deed. Ik wilde er ook bijhoren en kostte wat kost probeerde ik het, maar toch ging het gruwelijk mis… Met een beperking waar je niets aan kunt doen en dan van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat op stap naar je klanten, dat was uiteindelijk de druppel!

“Chagrijnige gezichten op de fiets, in de auto of gewoon wandelend om er maar bij te kunnen horen en te kunnen profiteren van de luxe en de hebzucht om je te kunnen laten zien met wat je hebt?! Of is het om jezelf te vermaken omdat er meer afspeelt in je koppie?”

Ik werd ziek, behoorlijk ziek met elke week koortsklachten. Trillen op mijn benen en moe, ontzettend moe! Fatsoenlijk de was doen of even boodschappen doen was er uiteindelijk niet meer bij. Er was maar één ding wat ik wilde en dat was slapen. Ik kon niet meer en uiteindelijk raakte ik werkloos omdat mijn contract niet werd verlengd… Aan de ene kant balen, aan de andere kant een verademing want ik kreeg mijn eigen leven weer terug! Goed, ik moest het met nog geen duizend euro per maand uitkering doen maar wat ik ervoor terug kreeg… Dat was véél belangrijker dan die financiën! De zon ging weer schijnen en mocht weer zijn wie ik daadwerkelijk ben. Vanaf dat moment heb ik op z ‘n plat gezegd schijt gekregen aan die wereld van ‘presteren presteren presteren’ en heb ik heel snel geleerd om de knop een slag terug te zetten (opnieuw). Ik ben toen een jaar bij huis geweest en heb mezelf weer opgebouwd door vrijwilligerswerk te gaan doen en de dingen te doen die ik leuk vind! Geen gehaast, geen getrek aan me en al zeker niet méér uren dan dat ik aankan! Dat is wat mijn leven werd, mijn carriereleven! In 2014 ben ik begonnen bij m ‘n huidige werkgever en wat was ik blij dat er rekening werd gehouden met m ‘n gezondheid! Wel vond ik het moeilijk om m ‘n grenzen aan te geven dat twee uur ook écht twee uur was! Daar was dan wel weer een jobcoach die dat screende en ik écht om twee uur, hoogstens kwart over twee naar huis ging.

“Vanaf dat moment heb ik op z ‘n plat gezegd schijt gekregen aan die wereld van ‘presteren presteren presteren”

Wat ik hiermee wil zeggen? Dat het leven meer is dan werken alleen. Het leven is meer dan alleen groeien met je pak en stropdas aan en de laptop voor je neus totdat je er hoofdpijn van krijgt. Het leven is genieten van deze planeet en het is genieten van de kleine prachtige dingen die de wereld te bieden heeft… Goed, ik moet het doen met minder geld maar ik besef wel dat het véél mooier is wat ik ervoor terug heb gekregen. Mijn plan is om naast mijn huidige werk dingen te gaan doen die ík leuk vind zoals schrijven! Dus na 14.00 uur met pen en papier of de laptop in een parkje of het bos zitten en dan te schrijven aan mijn romans, gedichten, verhalen, columns enzovoorts. Alles met mate, alles met meer rust in je hoofd en vooral zoveel mogelijk wat je zelf wilt… Een goede balans tussen werk en privé is wat men nodig heeft en dat kan soms wat kosten, maar kijk eens wat mensen ervoor terug krijgen. Ik heb geleerd om te genieten van de kleine dingen en nóg meer de natuur te bewonderen. Daarbij heb ik een nieuwe hobby ontdekt en dat is fotograferen. Die foto ‘s ga ik ook met jullie delen op een nieuwe website maar die is nog niet helemaal af. Ik vind het heerlijk om de zon op te zien komen en vroeger boeide het me geen moer! Het gebeurde automatisch en mijn gedachten gingen er niet naartoe… Bloemen, planten en gewoon de tuin, heerlijk! Een waterpartijtje hier en daar en mijn pracht bij het huis is compleet! Heerlijk luisteren naar de vogeltjes en verder niets moeten… Dat zijn momenten om meer in het leven te plaatsen en ik zal je zeggen, heerlijk!

“Alles met mate, alles met meer rust in je hoofd en vooral zoveel mogelijk wat je zelf wilt… Een goede balans tussen werk en privé is wat men nodig heeft”