Het wrattenspreekuur
Beste lezer, kun je je het nog herinneren? Je had één of meerdere wratjes en moest naar de dokter toe om het te laten weghalen. In de tijd dat ik klein(er) was werd dat al gedaan met stikstof. Met zenuwen ging ik mee naar de huisarts, wat een hele toffe peer was, naar de wachtkamer van zijn praktijk en elke keer als de dokter kwam om iemand te roepen dacht ik ‘roep me alsjeblieft want dan ben ik er snel vanaf!’ en aan de andere kant dacht ik ‘roep me alsjeblieft niet’ want ik weet dat het even pijn gaat doen. Dan werd eindelijk mijn naam geroepen… Ik ga mee naar binnen en moest gaan zitten. De dokter vroeg me om te laten zien waar de wratjes zaten en natuurlijk probeerde hij me gerust te stellen voordat hij de wattenstaaf pakte om de wratjes aan te stippen. Je zag de rook al een beetje uit de pot komen en in gedachten dacht ik ‘dat goedje laat me zo even de tanden op elkaar zetten’. Dan kwam ‘ome dokter’ met de wattenstaaf waar de stikstof opzat en begon hij heel subtiel met aanstippen.
“De dokter vroeg me om te laten zien waar de wratjes zaten en natuurlijk probeerde hij me gerust te stellen voordat hij de wattenstaaf pakte”
Eerst wordt het heel koud, dat is op zich nog niet zo ’n probleem, maar dan komt het ergste… Het begint warm te worden, en warmer en warmer… Het gaat pijn doen en het is net alsof het wordt weggebrand. De éne keer voel je er na de tijd niets meer van, het andere moment loop je terug en begon het opnieuw behoorlijk pijn te doen… Dit was dan één van de meest eenvoudige mogelijkheden om die lelijke vieze wratten een halt toe te roepen, maar helaas moest je ook weleens de wratten werkelijk weg laten branden. Dat is mij vele jaren later een keer overkomen… Bij mijn navel had ik een wrat en ik dacht dat de dokter het zou aanstippen, maar hij stelde voor om het weg te laten branden. Toen dacht ik even ‘help!’ maar de beste man wist wat ie deed en vooruit dan maar! Verdovingsspuitje erin en wegbranden dan maar! Daar voelde ik gelukkig niets van en achteraf was dit fijner dan dat nare aanstippen! De wrat was meteen weg en ik kon weer zonder pijn naar huis. Volgens velen helpt nuchtere spuug in de ochtend ook als je een wrat hebt. Elke ochtend voor het ontbijt wat nuchtere spuug op de wrat doen en dan zou ie er zo een keer af moeten vallen… Helaas heeft dit bij mij nooit geholpen voor zover ik weer, maar wie weet!
“Verdovingsspuitje erin en wegbranden dan maar! Daar voelde ik gelukkig niets van en achteraf was dit fijner dan dat nare aanstippen!”
Het wrattenspreekuur, zo werd het uurtje genoemd, was voor elk kind wel een enge gedachte en niet prettig. Vaak mocht je na de tijd iets kopen omdat je je zo goed hebt gedragen of gewoon omdat je zo moest lijden van de spanning en de pijn… Dat maakte meestal alles wel weer goed! Vaak vielen de wratten er na een aantal weken vanzelf af en soms, als je pech had moest je nog een keer terug komen, wéér die vervelende aanstipperij en wéér even op de tanden bijten! Soms moest je wel twee of drie keer terugkomen en dan eindelijk… Tijdens een fietstochtje, kinderfeestje of een andere activiteit ging het rotding er dan eindelijk af! De wrat bungelde wat en dan ging ie… Wachten op de volgende wrat in ontwikkeling of was het voorlopig écht even rustig? Mijn meest nare plek waar ik ooit een wrat had was er één bij de navel en deze werd wél eerst aangestipt. Toen liep ik met aardig wat pijn terug via de wachtkamer naar buiten. Dat moment vergeet ik nooit meer… Maar ondanks alles, is de dokter ook maar een gewoon mens die ’s Avonds als ie naar huis gaat zijn ‘gereedschappen’ gewoon op de praktijk laat liggen en de deur achter zich op slot doet!
“Mijn meest nare plek waar ik ooit een wrat had was er één bij de navel en deze werd wél eerst aangestipt”
