Coronaprik after en rollercoaster…
De Coronaprik, ik dacht bij mezelf ‘hé nu heb ik hem gehad’ en dat is natuurlijk ook zo! Gistermorgen was ik om half elf aan de beurt en ik was meteen aan de beurt. Niet zenuwachtig, gewoon naar binnenlopen, gegevens die ze vragen laten zien en hup, op naar die zitplaats waar ‘ie’ erin gaat! Zo is het ook gegaan. Een jong meisje heeft me ontvangen en nadat ze vroeg of ik de mouw van mijn shirt omhoog wilde doen maakte ze de spuit al klaar. De naald ging erin en terwijl ze dat deed vroeg ze of ik Corona had gehad. Ik antwoordde met ja en vertelde dat het geen pretje was! Nog steeds de vermoeidheid die ik ervan ondervind en een conditie van nul komma nul! Ik baal ervan maar het is nu eenmaal gebeurd! Voor ik het wist was het klaar en ik voelde er bijna niets van… Dat heb ik in het verleden met contrastvloeistof of andere injecties voor onderzoeken met betrekking tot mijn epilepsie weleens anders gehad. En niet te vergeten het infuus… Dat is zó irritant na verloop van tijd… Goed dat het er is als het nodig is en ze kwamen toen der tijd ook elke dag lucht inspuiten.
“Voor ik het wist was het klaar en ik voelde er bijna niets van…”
Goed, de Coronaprik, om even bij het onderwerp te blijven. Ik had verwacht dat ik er bijna niets van zou merken en na de tijd voelde ik me nog kiplekker! Tot de volgende dag… Eenmaal op kantoor had ik al wat spierpijn en was ik moe en later kwam er een koortsgevoel bij! Was ik blij dat ik maar tot twee uur hoefde te werken! Echt, ik ben best beroerd in orde momenteel en ik hoop dat het morgen weer beter is. We gaan het zien wat Pfizer me brengt. Vanmiddag en vanavond heb ik op de bank gelegen en ben in slaap gedommeld. Op de achtergrond had ik muziek aanstaan en dat luchtte me wel wat op. Eten had ik geen zin in maar nu om iets over half negen hoor ik de combi-magnetron piepen om te melden dat de afbakbroodjes klaarzijn. Dus, opstaan, broodjes eruit en smeren die hap! Ik moet toch maar wat eten om ook weer wat aan te sterken. Een eerste paracetamol is genomen en nu hopen dat ik me snel weer beter voel! Veel mensen zeggen verschillende dingen. Zij ervaren de éne keer niets na een vaccin en de andere keer zijn ze doodziek! Ben ik één van die laatste categorie?
“Ik had verwacht dat ik er bijna niets van zou merken en na de tijd voelde ik me nog kiplekker! Tot de volgende dag…”
Laat ik de situatie niet erger maken dan het is, ik ben niet doodziek maar ik ben ook niet kiplekker. Met trillende benen probeer ik vooruit te komen en het koortsgevoel plus spierpijn door mijn hele lichaam. De plek waar is geprikt is ook wat gevoelig, maar natuurlijk uit het zich weer in verhoging waarin ik me echt bagger voel. Mijn dagelijks ritme ligt opnieuw weer stil, want ik had zo nog wat plannen en afspraken… Hopen dat het komend weekend weer over is! Corona, het is toch wel iets wat mijn leven meer beïnvloedde dan ik in eerste instantie dacht. Het heeft me ‘afgetakeld’ qua conditie en gezondheid. Omdat ik de komende maanden nog niet mag autorijden ga ik elke dag op de fiets naar kantoor en dat is heerlijk maar daar waar ik eerder een rap tempo had mag ik nu blij zijn dat ik vooruit kom… Héél bizar dat je zo achteruit kunt gaan in je gezondheid en het zelf merkt. Niet vergeten de rust die ik nodig heb. Ik ben zevenendertig maar ik voel me niet zo omdat ik elke middag rust nodig heb en zelfs moet slapen… Ik ben, zoals vele mensen, blij dat we straks de Corona achter ons kunnen laten zoals het er nu uitziet… Hopen dat die nieuwe variant, namelijk de deltavariant, niet opnieuw voor grote problemen gaat zorgen.
“Corona, het is toch wel iets wat mijn leven meer beïnvloedde dan ik in eerste instantie dacht”
Sinds April is het sowieso een rollercoaster, want zo ‘n epileptische aanval doet best veel met me! Als je bijna tien jaar aanvalsvrij bent, zelfs al volledig was afgebouwd met medicatie en nu opeens weer het gevoel hebt ‘terug bij af’ te zijn. Je stapt in het karretje van de ‘rollercoaster’, het gaat rijden en je weet niet waar je terecht komt met alle bochten, loopings, klim en afdalingen… Ben ik na een gebed toch genezen? Uiteraard hoop ik het wel, maar het kan ook terugkomen… God geneest niet iedereen en misschien heeft de HEER wel een bedoeling met deze lastige ziekte… Dat las ik vandaag ook tijdens de pauze ergens en warempel, het kan waar zijn! Als het zo is, en waarom, daar kom ik dan vroeg of laat een keer achter… Nu hopen op het beste en door met het leven, dat is wel mijn motto! Hoe moeilijk ik het soms ook vind, hoe lastig het ook is om wéér met je ziekte te worden geconfronteerd terwijl je altijd hebt gehoopt dat het genezen zou zijn… Ook in de rollercoaster wil je zien wat voor je is en niet wat achter je is. Is het vooruitzicht gunstig of niet, het zal je altijd op de rails laten staan, ookal lijkt het soms anders… De beugel zit goed vast want de beugel is de HEER, de schepper!
“Ook in de rollercoaster wil je zien wat voor je is en niet wat achter je is”
