(bijna) Vaarwel mondkapje!

Mondkapje, wat was je toch een zacht stukje stof voor m ‘n mond… Elke dag, elk moment in de supermarkt, of op kantoor, overal waar het moest verborg jij mijn gezichtsuitdrukking… Bijna een jaar lang was jij diegene die de maatschappij voor elkaar verborg! Lockdown was één, maar jij was nummer twee voor me en dat is de reden dat ik je op een vrij nette manier maar met vreugde uitzwaai… Op de fiets, in de auto of zelfs het openbaar vervoer, overal vind ik je wel op de grond en denk ik ‘gatsie!’, weer zo ‘n ranzig ding! Zelfs als ik je niet voor had voelde het alsof ik je wél voor had, en het bewijs dat je Corona niet zou overdragen daar ben ik sterk aan gaan twijfelen toen ik het zelf kreeg! Samen in de auto met een mondkapje en testen, dat was datgene wat werd aangeraden maar helaas… De ziekte vermenigvuldigde zich en misschien ‘vertienvuldigd’… Het was verplicht om je in mijn broekzak te hebben of op mijn mond maar was je nu écht het effect?

Je was irritant, zorgde voor benauwdheid en onbekendheid! Mensen zeiden hallo tegen me en ik kon niet goed zien wie het nu was en dat dankzij jou! Miljoenen heb je opgeleverd als ik de media mag geloven. Eén iemand of meerderen zijn er voor hun leven beter door geworden, alleen omdat ze op een schijnbaar corrupte manier jou en je vele broertjes en zusjes hebben geïmporteerd! Nee, ik ben écht blij dat je vanaf morgen op minder plekken verplicht bent en ik weer normaal adem kan halen en lucht kan happen waar dan ook! Het voelde alsof ik een boef was als ik je op had, want zij verbergen hun gezicht ook als ze met een geweer tegenover je staan… Daarom zeg ik graag tegen je, ‘je mag gaan!’. Ik heb geen goed woord voor je over, maar misschien zoals men beweert zou je dan toch mensenlevens hebben gered? Zullen veel mensen nog op deze wereld leven omdat ze zich hebben verborgen met jou voor hun mond en neus? Wie weet…

Mondkapje, jij met je touwtjes die geregeld afknapten… Daar stond ik dan en keek ernaar! Nummer twee uit mijn broekzak en daar ging ik weer naar binnen. Al die mensen met hun mondkapje op en niemand die er blij van wordt. Wat heb je naast die rotziekte toch een hoop irritatie en ellende aangericht, en wat zijn we blij dat we nu weer mogen glimlachen met ons gezicht! We hielden ons maar aan de verplichting van de overheid, want anders was het bam! 90 euro aftikken of misschien wel meer… Je moest hoe dan ook voor! Desnoods gedwongen met dreigende boetes… Wát een samenleving creëerde je, beest dat je bent! Dat zou ik tegen een levend persoon zeggen, maar ach… Een voorwerp zoals jij kan toch niet terug reageren, dus… Gauw vergeten die boel! De komende jaren zal je nog een herinnering blijven, want op straat, de stoep of in de berm zal je nog te vinden zijn… Verkleurd door regen of troep! Ach… je was wel goed tegen de koude wind in de winter en de winterse lente van dit jaar…

Laten we hopen dat we je niet meer nodig hebben. Nu niet, nooit niet, dat je alleen goed mag zijn in de zorg of andere chemische klussen! Géén Coronamaatschappij meer waarin jij te midden staat van de maatschappij… Nee, dat nooit meer! Laten we hopen dat we voor eens en altijd weer vrij kunnen ademen en dat lucht ons op een gezond gedoseerde manier mag overheersen! Mondkapje, ik zeg het je… Stoffig ding, je ligt nog steeds met zo ‘n veertig stuks in één van mijn voorraadkasten maar ik hoop dat de kliko je over een paar jaar mag verwelkomen! Nu het moment om afscheid te nemen… Het ga je goed, het ga je goed om de mond van de duivel te beschermen tegen zichzelf! Te beschermen dat het ons vroeg of laat nooit meer zal lastigvallen en dat de HEER ons mag overheersen met liefde, warmte en groei! Hopelijk eindigt dit verhaal hier, zo dadelijk achter de puntjes! De puntjes die voor een positief einde staan en met positief bedoel ik niet het positief van positief getest maar vol van positiviteit……