De bikkel, de man…

De bikkel, de man… Hij moet sterk zijn, hij moet zwijgen voor zijn emoties en pijn, want hij moet het ideale voorbeeld zijn! De man, de keiharde werker voelt misschien wel alsof hij opgesloten zit in een kerker, want hij huilt terwijl hij schuilt, maar waarom mag hij niet zijn wie hij is? Waarom moet zijn échte gezicht verborgen worden in misschien ook wel dit gedicht? Huilen is voor watjes, dat wordt door sommigen weleens gezegd, maar wie zijn hier nu de échte schatjes? Het masker wordt gedragen, en de buitenwereld zal het hem misschien nooit vragen… Want emoties laten zien, dat is iets dat de échte man, de bikkel niet zal wagen! Maar wat is nu waarheid in deze voor sommigen onmogelijke strijd? Wat is het échte levensdoel? Wát is waarheid, wát is de échte tijd? Wie is hier nu de échte bikkel? Het antwoord ligt bij hem die spreekt, die praat en die niet zwijgt als de traan over de wang loopt, want de échte bikkel wil niet dat de verborgenheid hem sloopt…

De bikkel, de man… Ook hij is een mens, en wat voor één? Een sterk geslacht maar niet altijd zoals verwacht… Ook hij heeft een geest en wat is de liefde ooit zonder de man geweest? De zachte lieve, de vrouw, zij heeft een bikkel nodig, maar mannelijke emotie is absoluut niet overbodig! Het moet, want de échte bikkel is niet onverslaanbaar, de bikkel is ook een kwetsbare ziel met hoop, met verlangen, met zichzelf mogen zijn, met een wens! Het delen van emoties kent in de échte wereld zoals hij is gemaakt door onze lieve HEER geen grens! De man, de vrouw, zij zijn wie ze mogen zijn, ook met hun kwetsbaarheden en pijn. De tijd is daar, want waarom nog langer zwijgen voor verdriet… Wordt het niet tijd dat de mens om je heen het gewoon ziet? Dit is zoals men je kent maar is het écht wie je bent? Hoezo lachen terwijl je verdrietig bent, dat is zo ’n toneelspel dat nooit went… Je mondspieren worden stijf, je voelt kauw over je hele lijf! Want het vraagt innerlijk naar een arm, want alleen dat houdt de échte bikkel warm!

De bikkel, de man… Hij wordt gezien want hij is een dikke vette tien! Hij toont wie hij is en draait nergens omheen. Hij is niet alleen… De wereld is niet perfect, de wereld kent goed en kwaad, vreugde en verdriet, en ieder mens, jong of oud, man of vrouw, mag zien en uiten wat een ieder ziet! De neppe en echte bikkel, de gevoelige en schuilende man, zij mogen allemaal opstaan. Want samen moeten we als échte sprekende zielen de weg des levens gaan. Maskers weg, muren weg, kooien mogen worden verlaten en iedereen mag zich laten zien met zijn goedheden en mindere kanten… Met steenrijke zielen maar ook die met gaten! Samen zijn we de bikkels, de hele wereld, iedereen die spreekt, iedereen die zich juist laat zien en heeft voorzien… Voorzien van ‘er mogen zijn’ met alles wat voor en tegenzit… De bikkel, de man, maar ook de zachte lieve, de vrouw, zij zijn één generatie, één mensheid, één beleid…