Misschien nooit meer…
Stel jezelf eens voor… Je bent jong, zo ’n veertig jaar en besmet met Corona. De intensive care ontgaat je niet en de mensen om je heen begroeten je misschien voor een laatste keer omdat je in kunstmatige slaap wordt gebracht… Je ogen gaan dicht en de wereld om je heen vervaagd, misschien wel voor de allerlaatste keer! Een leven voor jezelf, een leven met de mensen om je heen, een leven van plezier maar vooral de laatste dagen een leven van angst… Want word je ooit nog wel wakker? De monitoren piepen en zoemen om je heen, maar jij… Jij slaapt! Is het een slaap voor lange tijd, is het een korte slaap of een slaap met de dood als gevolg? Een onzekere tijd breekt aan, ook voor je partner en je kinderen… Jonge kinderen die naar de basisschool gaan en elke dag weer blij zijn als ze mama en papa weer in de armen kunnen vliegen…
“De monitoren piepen en zoemen om je heen, maar jij… Jij slaapt!”
Je ligt in het ziekenhuis te vechten voor je leven, ookal lig je in coma. De mensen die van je houden kijken naar je en bidden, misschien wel voor de aller eerste keer! ‘Alstublieft, maak mijn partner beter!’ Het is te vroeg om te gaan, het is te vroeg om dit leven te ontnemen… Twee huilende kinderen kijken naar hun vader, een geschokte partner kijkt hem aan en ziet dat het steeds slechter gaat. De dokter komt langslopen en geeft een verslag waar je niet verder mee komt. Zij staan voor een raadsel, want ze staan machteloos tegenover Covid-19! Met treurige gezichten loopt een ander gezin naar de uitgang van de Corona afdeling want hun vader en echtgenoot is een half uur geleden overleden… Zo, zonder pardon uit het leven gerukt, zonder pardon door dit vreselijke monster genoemd Corona! Een moeder vanaf dit moment alleen met haar kinderen…
“Alstublieft, maak mijn partner beter!’ Het is te vroeg om te gaan, het is te vroeg om dit leven te ontnemen…”
Een sfeer die letterlijk en figuurlijk dood symboliseert, dat is op de Corona-afdeling van een ziekenhuis een dagelijks beeld van ieder ’s gezicht! Angst, verlies en een klein, heel klein stukje blijdschap van die kleine groep die van de Intensive Care afkomt… Vreugde, maar een groot deel verdriet, onzekerheid en verlies. Gaan zijn ogen nog weer open? Worden we binnenkort weer met elkaar herenigd? Kunnen we elkaar binnenkort weer in de armen vliegen van liefde? Kijkend naar het bed ligt daar een man, onze vader en mijn partner, dat is het beeld van een bezorgde moeder en vrouw… Kwetsbaar en alleen ligt hij daar terwijl af en toe een broeder of zuster even iets komt doen wat ze moeten doen… Nog steeds geen voorspelbaar beeld van herstel, alleen maar onzekerheid! De TV staat aan, en de influencer hashtagt ‘ikdoenietmeermee’ of ‘wijdoennietmeermee’… Woede, explosie, en tenslotte nóg meer verdriet! Want hier ligt iemand, een onschuldig iemand met een vrouw en kinderen keihard te vechten!
“Gaan zijn ogen nog weer open? Worden we binnenkort weer met elkaar herenigd?”
Ik of wij doen niet meer mee, misschien is het hun schuld wel dat hij, de onschuldige veertig jarige met lieve vrouw en twee prachtige kinderen misschien nooit meer wakker wordt en zélfs met beperkte begrafenis of crematie afscheid moet worden genomen… Hoezo niet meer meedoen? Hoezo niet meer aan de Coronaregels houden? Hoezo we hebben er genoeg van? Het virus steelt… Het steelt nog dagelijks enorm veel onschuldige levens, het rukt geliefden uit gezinnen, uit hun leven, jong en oud, en de nabestaanden kunnen misschien helemaal geen afscheid nemen! Hoezo ‘wij doen niet meer mee’? Hoezo deze gestoorde gedachte, en hoezo het een ander gunnen dat ze misschien wel doodgaan door het virus door jouw schuld omdat jij te laks was? Laten we doorbijten, laten we ons best blijven doen om samen af te rekenen met dit monster… Laten we samen elkaar blijven aankijken en vertrouwen! Laten we samen bidden en hopen… Ook op de veertigjarige vader die vanmorgen zijn ogen heeft opengedaan en weer herenigd wordt met vrouw en kinderen……
“Hoezo we hebben er genoeg van? Het virus steelt… Het steelt nog dagelijks enorm veel onschuldige levens”
