De duisternis valt

De duisternis valt, het is avond en de zon is al uren onder. Het gevoel van stilte maakt alles behalve bijzonder. Er klinkt niets om me heen, daarom voelt het zo alleen. Waarom dit leven, waarom duurt de stilte lang en niet even? Het gevoel overheerst alsof ik niet besta, mezelf in de spiegel kijkend lijk ik net een geest, want er is niemand die mijn gezichtsuitdrukking leest…

Er brandt licht in de kamer en enkel gekraak is wat ik bij elke voetstap hoor, want het is net alsof ik door de stilte mijn eigen hart doorboor. De eenzaamheid, de stilte, niets tegen iemand kunnen zeggen, dat is datgene wat de angst van tevoren me al probeerde uit te leggen. Niemand ziet me, niemand hoort me, het bordje avondeten is weer opgegeten, en voor ik het weet ben ik het moment van genot alweer vergeten.

Waarom, waarom zo wreed, waarom het gevoel van er niet bij horen, waarom het gevoel dat mijn aanwezigheid alleen maar zal verstoren? Mijn ziel doet pijn, en de negativiteit die vindt dit alleen maar fijn! Het is wat me overkomt, het is elke dag die zich weer opsomt. De herfst, de winter, ze maken het er niet altijd beter op, soms voelt het als een totale flop! Is het niet beter om gewoon weg te zijn? Weg van alle pijn?

Daar loop ik buiten, weg van de stilte binnen, me in elk geval niet van de buitenwereld af te sluiten. Overal staat de TV aan, en ik, ik besluit om gewoon verder te gaan… Geen reality soaps, geen geklets, geen gekook, geen moord en criminaliteit, geen talentenstrijd! Mijn avond is buiten in het duister, de auto ’s in de verte en de dierengeluiden is het enige waar ik naar luister… Hoe verder ik loop, hoe meer ik hoop, word ik weer wakker of blijf ik die zielige stakker?

De maan schijnt door de bomen, en ik denk na over mijn dromen. Waarheen zal ik gaan? Waar vind ik de plek waar ze me wel zien staan? Is het een plaatsje verderop? Is het een werelddeel hogerop? Beleef ik het aan de andere kant of sta ik al aan de rand? Zit ik misschien tóch op de juiste plek maar is het even niet anders? Maak ik mezelf helemaal gek?! Zal mijn wachten zich écht belonen, vinden mijn dromen dan tóch zijn tronen?

1 reactie

  • Pim Wiersinga

    Mooi beeld (fotoschilderij?).

    het gedicht is somber
    de nacht praat niet terug
    tussen lover en lommer
    is geen zon. Niet te vlug!

    Tussen stammen en takken,
    gloort daar niet wat licht?
    Weliswaar niet bij bakken,
    maar een mooi gezicht

    dat kijkt naar zijn handen
    in afschuw of schrik:
    hier niet willen zijn—

    doet alles zo’n pijn?
    Het niets plaatst wanden
    rond dit hunkerend ik.

    10.08.2020 Pim Wiersinga

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *