Dat hele kleine stukje aarde…
De boeren trekken rond, want ze voelen hun bestaan als een schop onder hun kont… Stikstof is het woord wat ze bijna niet meer uit hun strot kunnen krijgen en de overheid maar zwijgen. Mooie praatjes vullen geen gaatjes, het gaat wel om onze keihard werkenden, onze boeren-maatjes! Onze boterham met kaas, onze stamppot met een stuk vlees, over heel Nederland komt zo langzamerhand steeds meer vrees… Oh oh Den Haag, word je in de toekomst steeds meer de stad van het geklaag? Wanneer vatten wij, de mensen, de werkenden voor onszelf en een ieder die hoge heren eens in de kraag? Wanneer klinken onze stemmen weer gezond, daar waar we nadenken, écht nadenken waar we met ons rode potlood het vakje inkleuren… Wanneer helen we die wond?
Elite, milieufreaks, of de meelopers van Brussel, bijna gezegd de holbewoners… Wanneer begint het gehussel? Alles door elkaar en uiteindelijk naar elkaar! Gezond regeren, daar waar het volk Den Haag, hun Binnenhof weer kan begeren… Geen profiteren, maar gezond een land beheren. Een gezond leven in ons land, want wat vroeger kon, waarom zou dat nu niet meer kunnen, gewoon met zeventien miljoen Nederlanders werken aan een gezonde band. Boosheid van boer, verzorgende of leraar, ook wij, de man met de pet hebben voor iedereen, dus ook de overheid ons gebaar! Ons geschenk, om tevreden te werken in ons land, zonder boosheid, zonder armoede, zonder sloop maar met z ‘n allen weer werken aan die hoop…
Nederland zoals vroeger, ons kleine stukje aarde, daar waar onze voorouders ons allemaal vol trots en hoopvolle toekomst baarde! De plek aan die grote plas, ook wel Noordzee genoemd, we leerden het allemaal in onze puur Hollandse schoolklas. Scholen met voldoende en trotse leraren, een productie met trotse boeren, en natuurlijk, ook de zorgverleners met hart voor hun werk, een klein onderdeel van de draaiende fabriek waarnaar we elke dag weer staan te staren. Dieren die recht hebben op bestaansrecht en goed eten, vroeger kon het, nu is opeens alles niet meer goed, hebben we dat decennia, eeuwen geleden niet kunnen weten? Of is het gewoon om haantje de voorste te zijn in Brussel, want hoe je het ook went of keert, we merken het aan ons prijskaartje bij het eten!
Een kilo kersen voor acht piek, vele keuze ‘s aan brood, kaas en vlees, maar voor een hogere prijs, wie had hier de klap met de molenwiek? Wie is hier niet goed wijs? We weten het allemaal, maar wij, de consument, wij stemmen al tien jaar voor die hogere BTW- en stikstof prijs! Wanneer wordt het landje, dat landje aan de Noordzee, jawel aan die plas nu eens wakker en kiezen we weer voor gunstige prijzen bij de bakker? Wanneer weer de zwarte piet zonder bijgedachte, zonder discriminatie, want, zo hatelijk ingesteld is deze oorspronkelijk donkere kindervriend toch niet? Wanneer maken we van de belasting, het CBR, UWV en andere organen weer een vertrouwd en geordende boel? Wanneer kunnen we weer zonder problemen werken aan ons Hollands ‘toekomstdoel’?
