Ciara, wat blaas je om je heen!

Dit keer opnieuw een gedicht, de tweede keer op rij. Het stormt en het lijkt wel of alles in het land stil staat. Vanmiddag was ik even aan het water waar een enkeling nog liep, maar al gauw ging men weer terug naar huis om zich op te maken voor de ‘misschien wel grootste storm sinds lange tijd’. Ik ben even later ook weer in de auto gestapt en naar huis gegaan, want toen ik de radio aanzette was het écht foute boel wat ze zeiden over de storm die sterker was dan was voorspeld. Windkracht elf aan de kust en helaas al aardig wat schade… Het wordt spannend deze avond!

“Ciara, wat blaas je om je heen! Heel het land heeft last van je, maar wanneer ben je uitgeblazen? Wanneer moet je weer tot bezinning komen? Het dak eraf, maar wat dacht je van de financiële schade? Het is toch idioot die agressie van je! Waar is het goed voor…

Ook heb je een andere kant, want kinderen mogen je maar al te graag, ook enkele volwassenen trouwens. Ze staan tegen je in en jij houdt ze overeind. De grond is vaak hard, maar jij met je winderigheid geeft de val met blauwe plekken en schrammen geen kans!

Je wordt al dagen in de gaten gehouden en code oranje is wat je gekregen hebt! Dat is wat anders dan een oranje lintje… Een storm is wat je bent, zelfs een zware storm, je trekt nu zuidoostelijk totdat je bent afgezwakt. Jij met je regen en kans op onweer…

Nat is wat ik van je word, en mijn haar zal er niet beter uit zien omdat je alles door elkaar husselt, net zoals sommige bomen die je uit de grond hebt getrokken. Wat ben je toch voor gevaarte! Het is net husselen met ballen als in Lingo en spelen met stokjes in Mikado.

Jij bent in dit land de eerste met een Naam, maar als je de naam uitspreekt klinkt het als een leuk spontaan mens, dat kan ik van jou niet zeggen met je geweld! Gelukkig stink je niet met je winderigheid, moest er nog bijkomen ook… Al die wasknijpers op 17 miljoen neuzen…”