De boze wolf, dát is Dolf!

De boze wolf, dát is de bijnaam van chagrijnige Dolf! Goedemorgen is ‘moi’ en dát met of zonder zorgen. Kwaad kijkt hij opzij, je zou bijna denken ‘ligt het aan mij?’ Lachen is teveel moeite en praten is er niet bij, maar waarom is hij nooit blij? Is het hem nooit bijgebracht? Heeft hij met zijn geluk zoeken te lang gewacht? Is Dolf gewoon Dolf? Gewoon zoals hij is, hebben wij het dan allemaal mis? Bepaalt zijn karakter alleen maar dit humeur? Dat énige zonder kleur?

Zijn ogen lijken vuurballen, maar waarom wil hij zo de sfeer vergallen? Is het zijn alleenzijn? Voelt hij die enorme pijn? Dolf, is het nu écht zelfs diep in zijn hart die boze wolf? Geloven of niet, wie weet wat een ander ooit nog eens in hem ziet! Wonderen bestaan, wie weet gaat al die boosheid in het niet! Zal hij ooit weer gaan lachen en genieten? Niet alleen maar elke avond rode bieten? Zal hij zijn drank weggooien en in plaats daarvan warmte rondstrooien?

Zal de boze weerwolf ooit een arm om iemand heen kunnen slaan? Diegene die hij ooit kan toelaten om naast hem te komen staan? Kan hij afscheid nemen van verleden en kennis maken met heden? Niet meer alleen, maar samen de levensweg bewandelen in voor en tegenspoed? Kunnen zeggen ‘ik voel me goed’? Dolf, wat jammer eigenlijk van die bijnaam! Zal de zon ooit weer gaan schijnen door je raam?

Gunnen doen we het je, want je bent geen slecht mens, wat is dan toch die grote wens? Is het je verdriet dat niemand ziet? Hoeveel tranen heb je geteld? Vindt men dat je je aanstelt? Dolf, ik schrijf liever je naam zoals die hoort te zijn! Zonder al die kenmerken van pijn, want ook jij hebt het recht er te zijn! Een ander zijn oordeel maakt het je misschien teveel, maar ook voor jou is ruimte… Niet half maar in zijn geheel! Stop nou eens met die snauw en geniet maar gauw! Kijk jezelf eens anders aan, want let op, de ander ziet je dan wél staan!