Oh fonkelende ster…

Beste lezer, dit keer een gedicht voor een ieder die weleens zit te worstelen met eenzaamheid, verlies en gezondheid. Hoevaak hoor je het wel niet om je heen dat er mensen zijn die hiermee te maken hebben? Jij en ik kunnen niet altijd alle problemen oplossen, alleen door er voor elkaar te zijn waar nodig en waar we dat kunnen! En als je bidt? Bid je dan weleens voor een ander? Dat je hun hetzelfde geluk gundt als het jouwe? Het onderstaand gedicht dat ik voor je heb geplaatst gaat over bidden, maar ook over een aandenken aan Jezus!

“Oh fonkelende ster, daar in vrieskou en dooi, wat versier je de wereld toch weer mooi. Veel goeds is wat je uitstraalt, wand de route naar Bethlehem is wat je bepaalt! Vrede en vergeving was de boodschap die klonk, en dat was voor vélen een vonk! De zoon van God, Jezus werd zijn naam, en nu, ruim tweeduizend jaar later zie ik jou als aandenken door mijn raam.

Het is bijna kerst, bijna Jezus ’s verjaardag, een periode van feest maar voor sommigen ook verdriet. Door alle lichtjes en versiering komt het dat men het soms niet ziet! Eenzaamheid, maar ook verlies en gezondheid, wát een strijd! Daarom hier mijn gebed voor diegenen die worstelen en huilen… Mogen zij bij u schuilen?

Mag kerstmis voor hun verlichtend zijn, met vreugde, wijsheid en warmte, want dat voelt zo fijn! Mogen zij u leren kennen? Ookal is dat soms behoorlijk wennen! Mag uw verjaardag weer een hogere eindbalans zijn van een jaar voor veel mensen met een nieuwe kans? Misschien zelfs een heel nieuw leven, want helaas… ik kan ze dat niet altijd geven!”