Toch wel vreemd…
Beste lezer, het is dan bijna zover! Deze maand ben ik begonnen met de laatste fase van het afbouwen van de medicatie. ’s Avonds nog één tabletje en vanaf 10 December is het dan écht definitief een feit… Ik ben dan volledig vrij van de medicatie die ik slik(te) voor m ’n epilepsie! Het voelt wel vreemd, want ik hoef nu ’s morgens niets meer in te nemen. Soms zit ik op de fiets en denk ik nog weleens bij mezelf ‘heb ik m ’n medicatie wel genomen?’. Ik had altijd waar ik naartoe ging wel medicijnen bij me voor het geval ik het weleens zou vergeten, maar dat is eigenlijk nooit gebeurd…
“Het voelt wel vreemd, want ik hoef nu ’s morgens niets meer in te nemen”
Ik kan het soms nog niet geloven omdat ik altijd wel het gevoel had dat ik waarschijnlijk m’n hele leven medicatie zou moeten blijven slikken. Dat ik ooit die rommel, want dat is het gewoon, achter me kan laten en ‘nuchter’ door het leven kan. Daar ben ik God erg dankbaar voor! Sinds mijn twintigste slik ik medicijnen en de laatste aanval is op 2 december dit jaar acht jaar geleden. Als ik erop terug kijk was het een enorm hectische levensfase in mijn leven en heeft het m ’n leven ook enorm veranderd. Als je het niet vanaf je geboorte hebt dan verandert je leven ook niet, maar de knop moest bij mij écht met meer dan de helft om…
“Als ik erop terug kijk was het een enorm hectische levensfase”
Stel je voor, je concentratie is minder of je bent sneller moe of vermoeid. Je hebt al gauw te maken met teveel prikkels waardoor je niet goed of minder kunt functioneren in je dagelijks leven. Je krijgt veel meer eetlust waardoor je flink aankomt. Dit is een kleine greep uit de vele bijwerkingen die anti-epileptica met zich mee kunnen brengen… Het is spannend, want gaat het wel goed? Lig ik binnenkort niet een keer weer ergens op de grond? Ik zal je vertellen dat ik er bijna geen moment bang voor ben geweest! Dat wil niet zeggen dat het besef er niet is… Maar als je er de hele tijd mee bezig bent, wat heb je dan aan je leven?!
“Het is spannend, want gaat het wel goed?”
Ik tel in elk geval af naar 10 December, en zodra het moment daar is spring ik een gat in de lucht! Eigenlijk mag ik het nu al wel een beetje doen, want ik weet ook donders goed dat er weinig mensen met epilepsie zijn die dit geluk hebben! Zij moeten hun hele leven lang deze medicijnen slikken en hebben er soms nog steeds aanvallen bij ook! Ook hoop ik dat er voor hun een lichtpuntje in de tunnel zal komen! Een lichtpuntje dat het einde van deze tunnel aanduidt! Voor een ieder die hiermee te maken heeft vouw ik dit keer mijn handen om te bidden… Bidden voor genezing!
“Ook hoop ik dat er voor hun een lichtpuntje in de tunnel zal komen!”
