Gedicht: In het donker kijk ik om me heen…

“In het donker kijk ik om me heen… Daar sta ik, helemaal alleen! Niemand die me ziet denk ik, maar er is iemand die me bespiedt. Daar staat het! Mij achter een struikje te begluren, dát al uren! Wat wil het van mij? Waarom zo dichtbij? Durf je niet bij me te komen? Bang om samen met me te zijn op het donkere pad tussen de bomen? Het enige wat ik hoor is de wind, áf en toe wat gekraak bij de voetstappen die ik maak. De maan komt tevoorschijn, wat is dat licht toch fijn! Ik zie mijn eigen schaduw staan, maar wat is dat nou, een andere zie ik gaan! Ik hoor geren, ‘hé ben je iemand die ik ken?’ Hoe verder ik loop, hoe meer gekke geluiden. Straks krijg ik een klap in mijn nek vanuit het zuiden…

Ik hoor vanalles om me heen, niets te zien en toch ben ik niet alleen! Ongemakkelijk dat ik me voel loop ik door, maar wat is dat daarvoor? Is het wel een mens wat daar staat? Is het niet een groot beest dat er straks met mij vandoor gaat?! Het komt dichterbij, steeds sneller lopend naar mij! Ik loop het tegemoet, maar wat is dat in vredesnaam? Een wezen… een eng gezicht! Hij richt zijn tentakels op mij, komt dat er ook nog even bij! Ik ren, en ren en ren… Het is absoluut niet iets dat ik ken. Het komt dichterbij en ik begin te schreeuwen… Ik kan niet meer harder, tóch zit het heel dicht achter me, klaar om me te pakken! Maar dan… dan begint de grond te zakken…

Ik val in een gat, het is opeens pikdonker… Al schreeuwend merk ik dat iets me roept en vasthoudt! Het voelt warm aan en een prachtige stem zegt ‘schat wakker worden! Je hebt een nachtmerrie! Mijn lieve vriendin maakt een einde aan mijn herrie… Ik lig in haar armen en kom tot rust, heerlijk terwijl ze me op mijn wangen kust…… De troost die ze me geeft, het zorgt ervoor dat mijn lichaam niet meer beeft. Ik hou van jou is wat er klinkt, net of ze het in m ‘n oren zingt! Dat ik ook van jou hou is wat je weet, want weet je nog dat ik tijdens ons knuffelkwartiertje je oor bijna afbeet?”