Daar ben ik dan, met dat snoepje!

Daar ben ik dan, wachtend op mijn afspraak, tenminste dat dacht ik… Even in de tussentijd een zuigsnoepje omdat het nu eenmaal zo lekker is om hem uit die glazen bak te graaien! De bak staat er uiteraard niet voor niets. Half drie, dat was afgesproken dat de schaar door m ‘n haar zou gaan, maar oeps… ik was al om kwart over twee binnen! Snel gedaan achteraf, vooral na dat stukje omfietsen omdat de weg opgebroken is. Daar sta ik, met m ‘n snoepje in m ‘n mond. Het personeel vraagt of ze mijn jas mogen aannemen en ik mag meteen meekomen naar de stoel waar ik geknipt word. Daar zit ik dan, te praten met de kapster, mét een volle mond… Mét dat snoepje!

Het is voor mijn gevoel raar dat ik het kapotbijt, die salmiaksnoepjes zijn trouwens zo hard als knikkers…  En het is nog slecht voor m ‘n kiezen ook! Maar goed, met een bolle wang aan de éne kant laat ik me knippen en gaan we het gesprek aan. Een gesprek zoals dat gaat bij de kapper…. Koetjes en kalfjes, nee! Vooral niet de protesten van de boeren! Dat hoor ik momenteel bijna alleen maar… Gesprekken kunnen zo snel over ‘ontevredenheid en boosheid gaan’, maar wat om er eens een positieve wending aan te geven? Wat als we het nu eens gaan hebben over het ‘kerstgroen met lichtjes’ dat al is opgehangen door het hele winkelcentrum heen? Belachelijk om dat al in Oktober te doen, maar ook wel weer mooi!

Een neutraal gesprekje, en voordat ik het wist was ik een halve kilo afgevallen van dat pak haar wat er nu naast me, op me en onder me op de grond ligt. Afrekenen en gaan met die banaan! Op naar huis… mijn huis zo ‘n acht kilometer verder. Met af en toe een druppel regen fiets en kijk ik om me heen… Al die prikkels, zichtbare emoties, haastende mensen, maar ook lachende en gezellig kletsende mensen. Die hond die eens snuffelt, of samen snuffelen… De trein die langsrijdt en de verkeerslichten die van rood op groen springen! En het snoepje? Dat wordt alsmaar kleiner en kleiner…… Ongemakkelijk van buiten, maar oh zo heerlijk van binnen!