Die traan, mag die gelaten worden?
Die traan, beste lezer, die hebben we soms allemaal! De één laat het vanuit zijn of haar hart zien, de ander verbergt het… Om stoer te blijven, om geen watje te zijn, om bang te zijn dat iemand een arm om je heen slaat? Je kan het niet toelaten terwijl het de gewoonste zaak in een leven is. Emotie, het is om te uiten en niet om weg te stoppen. Vooral als jongen of man zijnde moet je een bink zijn in deze mentaliteit, je moet ballen tonen en overal tegen zijn bestand. Wij mannen moeten onverslaanbaar zijn! Dat elke traan een gebed is vanuit je hart moet toch een bijzondere boodschap zijn?! Een gebed waarbij je niets hoeft te zeggen, maar alleen maar het gevoel te delen? Je hoeft geen mietje te zijn, je hoeft niet stoer te zijn, en vooral niet de bink! Of toch stoer maar dan op een andere manier? Stoer te zijn door je wel te kunnen uiten met tranen?
Ikzelf zit in een situatie dat ik er moeite mee heb, heel soms lukt het, maar echt het flink kunnen janken dat is jaren geleden voor me. Wie weet komt dat moment nog wel een keer. Maar mijn God, wat zal ik het moeilijk vinden! Die arm om me heen, wat zal dat eng zijn, maar ik zou er toch doorheen moeten! Het lijkt net een ritje door het engste spookhuis! Sinds mijn verwerkingsperiode afgelopen anderhalf jaar heb ik erg weinig tranen laten vallen. Het voelt als een blokkade, eentje die me uitmaakt voor mietje, net of er denkbeeldige mensen om me heen staan die alleen maar nog harder beginnen te lachen. Eigenlijk best ziek dit he?! Helemaal mee eens! Maar toch is het in m ‘n hoofd een feit! Naar aanleiding van dit heb ik besloten om een gedicht te schrijven. Want het mag er zijn!
“Traan voor traan, laat gewoon lekker gaan! Het is niet stom, het is niet dom, het is je eigen leven waarvan je angst of verdriet je soms doet beven. De emmer mag vol zijn, want we kennen alle pijn! We staan naast elkaar, en niet op elkaar, ofwel een gelijke snaar! Een gelijke snaar met gevoel, gelijk zijn met hetzelfde doel! Het doel heet geluk, de warmte en liefde, begrip en samenzijn zonder verlies, dát levensstuk!”
