Elke keer dat ik je zie…

Elke keer dat ik je zie, weet ik niet wat ik moet zeggen… bij elke gedachte over jou weet ik niet wat ik moet doen, want ben ik nu te min of juist niet?! Ben ik je soort? Zou je het met mij aandurven om bij kaarslicht te schijnen? Samen? Wil je met mij die oppervlakkigheid afbreken en me écht leren kennen of houd je het bij niets? Ik ben bang omdat ik onzeker ben, want ik ben niet perfect, dat geldt voor iedereen maar ik ben speciaal. Speciaal omdat ik tegenover je sta te trillen en alle zenuwen zoveel mogelijk probeer te verbergen. Ik wil het moment afwachten, maar zal die er komen? Gaat een ander je voor of is dit al zover? Ik mag je! Je raakt me waar een ander me niet raakt, zie dat als een compliment, want dat is wie je bent, zo bijzonder! Je lach, je attent zijn, je vrolijkheid, je stem, je interesse die je toont als ik er ben!

Ik hou van mezelf! Ik wil mezelf beschermen tegen teleurstellingen. Ben je iemand die me goed nieuws brengt of laat je me alleen? Wordt het de lach of de traan? Onzekerheid, rot op!!! Wil ik haast tegen deze negativiteit in mezelf zeggen… Misschien moet ik dat maar gewoon eens hardop zeggen?! Als ik dan dichter bij mijn wensen kom, misschien dan ook dichter bij jou?!… (aansluitend een gedicht! klikken op de afbeelding voor een nieuw venster)