Positief, maar ook angst…
Positief, een woord dat gewoon ‘goed klinkt’! Gewoon als ‘positief’! Groen licht, warm gevoel, het licht of de match! Negatief, het klinkt fout of verdrietig. Depressief of kwaad… Negatief dat altijd de overhand had, het ‘ik kan het niet’ of ‘ik ben lelijk’, of ‘ik mag er niet zijn’ of ‘ik haat mezelf’ en als afsluitertje: ‘ik heb er geen zin meer in!’… God of Satan, een ‘battle’ die nooit ophoudt zolang de lucht nog blauw of grijs is op deze wereld! De energie is op, en de koelte gaat over in ijs… Eenzaamheid, je niet begrepen voelen, of dat men raar reageert op een manier van ‘zanik toch niet zo!’ of ga eens uit die slachtofferrol! Mag het als je zwaar beschadigd bent?! Mag ik om hulp schreeuwen??? Eindelijk na die lange tijd dat ik het toch maar eens doe omdat ik erin verzoop?! Ik ben onzichtbaar, dat was mijn gevoel…
Maar nu het positieve… na een lange tijd van negativiteit en een moeilijke periode van herstel en genezing, voel ik de warmte weer langzaam terugkomen, maar wél met ups en downs. Die Satan die nog steeds probeert om grip op me te krijgen… Grip op me krijgen om me opnieuw in de kou te laten staan! Het kunnen wegjagen van deze duivel, de man met de hamer die hersenpannen kan inslaan met als gevolg, schouderpijn! Een enorm zware rugzak met pijn en verdriet, bitterheid en haat dat uiteindelijk in je lichaam en geest zich voortplant! Wat als dat grootste deel is verdwenen? Er weer ruimte is voor positiviteit! Heerlijk toch?! Je geaccepteerd voelen, liefde kunnen toelaten en geven! Weer in de groep staan waar je naar smeekte…
De positiviteit heeft de overhand, en genezing doet zijn werk. Elke dag een stap verder! Het gaat gewoon weer goed en je kunt weer lachen. Maar tóch voelt het onzeker, soms angstig, net of je op een enorm brede rivier met een bootje zit te roeien en het bijna muisstil is. Niets om je heen, alleen de wind en het geklets van je peddels en het water… Je kijkt om je heen en ziet natuur, planten en bloei…… Verder nog niets, waar is het einde van mijn roeitochtje? Op wat voor plek stap ik uit het bootje? Waar kom ik uit? Word ik hartelijk verwelkomd? Of is er toch weer iets of iemand die me terugjaagt het water op? Het voelt zo opgeruimd, overal waar ik om me heen kijk… But Please… My Lord, Give Me Trust! Mijn droom, erg mooi, maar toch wat onzeker! Komt er een vloedgolf? Eentje die me wegspoelt? Of is het een boottochtje naar iets heel moois?
Angst, het went, lijkt het wel, maar hoe ‘ontwen’ je het? Het leven dat niet meer alleen negatief is, hoe krijg ik meer rust in mijn hoofd?! Het gebed? Het gesprek, De traan?! Of gewoon alle drie?! Wakker worden in rust en liefde… Elke muur die is neergehaald, de muur die de dam voorstelde om alle positiviteit tegen te houden… Angst, ik denk een vijand die verdwijnt bij bevestiging??? Misschien nog meer bevestiging??? Ik beloof hierbij… ik schop zélf de overblijfselen van de muren om, en alles wat negatief is zal ik persoonlijk omstoten en verbranden! Ookal heeft het me geraakt, ik kom terug, met eigen armen en benen! Mijn armen en benen om het terug te sturen naar waar het vandaan komt… de hel! De overwinner wint, met vallen en opstaan, en hij naast me! Zal ik ons gewoon allebei trakteren? Om te proosten op positiviteit?!
