Stilte en rust… toeval?

Stilte en rust, beste lezer, een absolute hoge prioriteit om te geven en te nemen. Terwijl je onder de boom staat de pracht van de wereld te aanschouwen, maar ook nadenken over jezelf… What ‘s happening in my feelings today?! Dat waar je soms alleen helder in jezelf komt als je alleen bent in een bos of weide, waarbij de wind de ruis is voor meer… Je krijgt opeens een gevoel van binnen dat liefde en warmte betekent, en er schuilt een boodschap achter, speciaal voor jou. Je ziet niets, behalve de natuur en de zon, en opeens merk je het verschil tussen een paar minuten geleden en nu! En de gedachte… die geeft je een boodschap dat je ergens op af moet stappen of misschien iets héél anders moet gaan doen, waarbij jij denkt: maar dát is toch niet mijn ding?! Tóch word je erin begeleid en zal het een enorm resultaat bieden, en vaak ook het vervolg van je levensweg.

Zo zijn er telkens kleine soms ook grote momenten waarbij je een boodschap ontvangt, speciaal voor jou waar je al gauw overheen kijkt met de opmerking ‘da’s toeval’… Maar wat als het klopt? Wat als je op de radio een liedje hoort dat je zó aanspreekt en dat na de tijd de presentator van het programma zijn of haar verhaal erachter vertelt? Het lijkt nét of jij daar in de studio zit om tegen misschien wel miljoenen mensen jouw verhaal te vertellen. De boodschap, dat je niet de enige bent of dat je opeens tot een oplossing komt, óf dat je juist met mensen in contact komt die hetzelfde als jij meemaken. Muziek zegt een heleboel en zéker ook het verhaal van de mensen erachter. De kwetsbaarheid van jezelf die je laat zien, jij, als diegene die zich kwetsbaar durft op te stellen en gewoon je eigen ik toont!

Als je in God gelooft dan zegt men dat er geen toeval is, of nauwelijks… is dit inderdaad waar? Is God constant bij ons? Als ik erop ga letten dan besef ik dat er overal, elke dag, elk uur wel momenten te vinden zijn dat hij bij je is, en je wat wil zeggen. Toevallig had ik er van de week nog een gesprek over en dan hoor je door ervaringen van anderen dat het voor die mensen juist een verhelderend en ‘genezend’ proces is geweest om God toe te laten en de dingen die een boodschap hebben ook écht te zien. Een boodschap hoeft natuurlijk niet altijd, want er kan je ook wat gegeven worden, toegereikt of misschien juist wat afgepakt waar je niets aan hebt. Toeval, dat was voor mij een keer een moment dat ik in de kerk ging zitten en de hele dienst ging over ‘jezelf mogen zijn’ en ‘je bent mooi zoals je bent’. Dát had me enorm geraakt, terwijl ik op dat moment in therapie was en ontzettend met dat onderwerp zat…

Even later kreeg ik thuis de uitspatting, en dat was geen pretje want je komt in conflict met jezelf… Maar toch, als je erop terugkijkt! Dan is het goed geweest en besef je dat het een boodschap van God is geweest… Zal het een boodschap zijn om aan mijn volgende stukje te werken? Mijn emoties mogen tonen? Hoe kunnen andere mensen dat toch?! Tranen laten vallen in het bijzijn van anderen?!

“Toeval, niet altijd de toeval zonder boodschap of aanbod, maar vaak waardevol!”