Een digitaal gebed hardop!

Here God, dat is zoals ik u graag wil noemen, en natuurlijk ook Jezus! Hoe kan ik u bereiken, door alleen mijn handen te vouwen? Een goed mens te zijn? Dus ook een slecht mens? Wat is in uw ogen goed, en wat is slecht? Waar trekt u de grens? Mijn hart, dat steeds een klein beetje verder open staat voor u! Met bitterheid, maar ook dankbaarheid. Het gevoel dat u er wel bent, maar hoe moet ik dat in mezelf plaatsen? Ik kan u niet zien, net zoals iedereen dat niet ziet, en zij zelfs niet in u geloven! Ik voel u, af en toe merk ik u op, op welke manier dan ook, maar tóch kan ik het niet helemaal toelaten. De boosheid, verdriet en bitterheid? Hoe moet ik hiermee handelen? Iets dat vele jaren in me zit en steeds verder is gegaan totdat het grijs is geworden binnen in mijn hart? Hoe kom ik aan de kracht? Ik wil niet haastig zijn, maar begrijpt u?

Ik zat in nood, maar tóch kon ik weer bij u aankloppen, ookal was ik woest op u! De vraag waarom? Waarom mijn leven op zijn kop? Waarom dat verdriet en boosheid? Wat heb ik verkeerd gedaan? Was ik zo ’n zondaar? Omdat ik goed was voor iedereen en genoot van mijn jonge leven? Uitging? Met mijn ontdekking bezig was voor de toekomst? Here God, Jezus, u bent voor mij écht iemand met instructies, ookal klinkt dit misschien héél beledigend, maar ik bedoel het goed zonder iemand af te kraken! Het is zo moeilijk om m ’n gevoel te kunnen geven aan u! Ik heb een verwachting dat het dan beter met me gaat en misschien wel genees… Mag ik dit hebben? Ben ik dan geen zondaar of een slecht mens? Maar tóch bent u bij me, weet u meestal nét de grens te trekken van mijn gevoel. Nét dat laatste stukje waardoor ik soms met trillende voeten niet door de grond zak. Dankuwel hiervoor!

Here, ik heb hier op aarde de meesten kunnen vergeven. Maar ik sta nu bij U! Ik wil u graag ontvangen, maar wél in vrede! Graag wil ik met u praten…… Mag ik een antwoord verwachten van de afgelopen jaren? Ik hoor van zoveel wonderen, ook van mensen dichtbij! Ik zie tranen van verdriet, maar ook tranen van vreugde en dankbaarheid! Ik weet dat u veel kunt, en datgene dat ik u vraag is toch niet zoveel? Het antwoord kan nét datgene zijn waardoor ik verder kan in mijn leven! Lijk ik nu op Mozes? Eén keer te vaak met de stok geslagen op de rotsen? Here God, Jezus, ik word door veel mensen gesteund, binnen de kerk, op een cursus, en ik ontdek hoe zij met u in hun hart leven! Ik merk hun liefde voor u, maar ook hoe zij hun leven hebben weten te ‘verwarmen’, samen met u! Mijn aderen liggen door mijn hele lichaam, en met mijn eigen bloed dat erdoorheen stroomt, kan het toch ook bijgevuld worden met dat van u? Here God, Jezus, voor nu houd ik het even hierbij… Amen!