De allerlaatste dag…

de allerlaatste dag, dat dramatische moment dat ik je voor het laatst zag
jouw traan, mijn traan, het doet me pijn je te laten gaan
de laatste kus, de laatste knuffel, samen onze laatste chocoladetruffel
je geur, onze dagelijkse sleur, maar het ergst, de laatste keer dat ik je opbeur
je tijd zit erop voorlopig, dat maakt me wanhopig

hoe krijg ik je terug voor altijd, je bent zo ver weg met onze strijd
jij in een ander land, ik met je foto straks weer in mijn hand
onze tijd komt nog wel, wacht mijn lieve schat, wij zijn het mooiste stel
hoe kansloos het lijkt te zijn, wij nemen ooit afscheid van de pijn
zodra onze tijd is gekomen, zal het door niemand meer worden afgenomen

alleen de dood zal ons scheiden, maar gadver! laten we ons daardoor niet leiden
de wet, het is soms een hel, maar weet dat ik elke dag aftel
dat telefoontje dat ik je mag ophalen, want dan hoef ik niet meer te balen
mijn leven zo alleen, want zo zonder jou dat is niet meer één
je dansende haar terwijl je bij me in de auto zat, zo mooi dat ik bijna de weg vergat

je naam die ik niet meer naar je kan uitspreken, alleen een brief terwijl ik erbij teken
een huisje, boompje, beestje samen met ons tweeën, ons feestje
de dagen die ik noteer, dagen die voorbij gaan als een speer
elke avond een kijkje naar boven, daar waar de sterren nooit zullen doven
op een dag lig je weer in mijn armen, en hoop ik je met mijn ring te mogen verloven