Mijn cadeau? Dat ben jij!

Mijn cadeau? Dat ben jij! Jij die altijd om me geeft en niets teveel vind wat ik van je vraag. Elke keer kan ik bij je terecht en je stelt me nooit teleur. Waar ter wereld ik ook ben, dat lijntje blijft bestaan, hoe ik me ook voel! Zélfs in je meest moeilijke tijden kan ik bij je komen en sta je voor me klaar, ookal tekenen de zwarte randen om je ogen bevestigend hoe je je voelt. Daar waar ik er voor je kan zijn ondanks mijn eigen ellende probeer ik mijn best voor je te doen, ookal is het alleen maar een arm van me om je heen! Ik denk dat ik met een gerust hart mag zeggen dat we samen één zijn!

Hoevaak we ook ruzie kunnen hebben om niets… omdat we allebei over onze emotionele grens zitten, ook dán kan ik altijd weer bij je terecht! Soms kun je me wel ‘ik weet niet wat’ doen, dan nóg staat je hart voor me open! De kwade blik verandert in een traan, het boze wordt een lach, gewoon omdat we het van elkaar kunnen hebben! En wat als ik de schuld op me neem? Dan is het ook zo! Ik draai er niet om heen, nét zoals jij dat niet doet! We zijn immers allebei niet ‘de helden van de wereld!’. Je vind het vast niet erg dat ik zeg ‘wij zijn allebei helden over onszelf’?

Jah mijn hart klopt voor jou, en dat zal nooit overgaan tot mijn laatste adem hier op aarde, want we hebben geen van allen het eeuwige leven! Ik ben trots op mezelf, dankzij jou! Jij hebt me door de ‘hel’ getrokken naar de hemel en ik weet niet hoe ik je daarvoor moet bedanken! Als er een hiernamaals is, dan wandelen we toch gewoon lekker verder over onze weg? Maar dan een weg zonder ellende, zonder boosheid, zonder zorgen… Gewoon met elkaar, genietend van alles om ons heen… En iedereen om ons heen? Zij trotseren ons zoals we zijn, net zoals wij hun trotseren… Trotseren uit liefde!

“Trots zijn, dat is wat we allemaal mogen, als we soms onze fouten maar toegeven…”