Daar sta ik… voor je deur!

Het is dan zover, daar sta ik dan, voor je deur… Na veel tegenslag, ruzie en verwijt tril ik hier met heel mijn lichaam. Ondanks de hatelijke opmerkingen die we naar elkaar toe hebben gegooid ben ik ondanks dát nog steeds smoorverliefd op je! De liefde blijkt na ons uit elkaar gaan nog steeds onbeantwoord… heb je ondertussen al iemand anders gevonden of ben je nog alleen? Ben je nog steeds woedend of wil je me weer zien? Woon je überhaupt nog op dat adres? Het zweet loopt over me heen, want ik druk op de deurbel die alles kan veranderen!

Na een keer te hebben gedrukt klopt mijn hart overuren, ik zie nog niets achter het glas gebeuren en het blijft stil. Hopelijk zie ik je prachtige verschijning met je dansende haren en je open armen… maar het enige dat ik hoor is het gefluit van de vogeltjes en af en toe een auto die langsrijdt. Het lijkt eeuwig te duren nu… maar er komt een moment dat ik iets hoor. Het is de buurman die vraagt wat ik kom doen. Na te hebben verteld dat ik je wil spreken zegt hij dat ik over tien minuten terug moet komen, je was even weg… Ik ga in de auto zitten en kijk wat op mijn telefoon… Foto ‘s van jou en van ons. Misschien wel het ‘definitief verleden ons…’ of moet ik zeggen, misschien wordt dit fotoalbum uitgebreid met ons?

Wat een nare situatie is dit toch? De klok tikt voorbij, maar die tien minuten hebben nog nooit zolang geduurd. Tien minuten later, na het voor mijn gevoel lange wachten loop ik opnieuw naar je huis toe. Je fiets staat aan de zijkant, dus je moet wel thuis zijn! Ik bel aan, en weer blijft het stil. Er beweegt wat boven, maar de deur blijft dicht! Zal ik nog een keer aanbellen of niet? Ben ik dan niet te opdringerig? Mijn hart bonkt, en het zweet stroomt over mijn lijf, want ik wil het zo graag voor altijd met je goedmaken. Dit keer heb ik definitief alles sores achter me gelaten, dat zal ons niet meer verhinderen in onze plannen die we samen hadden.

Na een tijdje te hebben gestaan loop ik maar weer weg, want de deur blijft dicht. Weet je hoe rot dat is? De deur die tussen jou en mij zit zodat ik je niet kan zien, horen of aanraken? Ik geef de moed op! Voor eens en altijd heb ik het verpest, maar ben ik eigenlijk wel de enige die het allemaal heeft gedaan? Daar ben ik het niet mee eens! Ook jij hebt me verdriet gedaan, en toch kwamen we elke keer weer bij elkaar en kwam het goed. Wat maakt het allemaal nog uit? Je doet niet open, je laat me daar staan… na die heftige, maar zeker ook fijne periode waarin we enorm van elkaar hielden, en ik nog steeds van jou! Je moest eens weten hoe een pijn me dit doet! Het is nu zo definitief voor mijn gevoel…

In de auto jank ik even flink en later rijd ik naar huis. De tranen lopen nog een beetje over m ‘n gezicht en uiteindelijk ben ik veilig in mijn eigen stekkie! De foto ‘s van ons, die me nu nog meer zeer doen, haal ik van de muur en mijn nachtkastje. Alles wat ik van je heb gekregen leg ik weg… ik kan het nu gewoon niet zien, niet aanraken! Het gevoel jou kwijt te zijn geeft me nog meer schuldgevoel. Ik had harder moeten vechten tegen alles… maar het heeft nu geen zin meer! Ik moet ermee leren leven, en hopelijk kom ik snel uit dit diepe dal. Voorlopig neem ik even rust… rust om het te verwerken, een plaats te geven en dan weer verder te gaan met mijn leven. Een moment dat aanbreekt dat er ergens een deur wél weer opengaat… dat is de hoop die ik nog wel heb en ook wil blijven houden, maar ik moet eerst afscheid van jou hebben genomen in mijn gedachten.

“Afscheid nemen is met pijn in mijn hart tranen kweken!”