De stoppen slaan door…
Wat ik voel is niet mis! Ik ben niet warm maar ik kook… kokend van woede! Het probleem is alleen dat ik boos ben over heel veel dingen, maar welke het meest? Tjah… daar is geen prioriteit aan de stellen! Ik zie nergens dat gaatje… het gaatje om leeg te lopen. Het wordt alleen maar meer totdat het zwart wordt. De wereld wordt donker en ik val… De stoppen zijn doorgeslagen en ik lig. Terwijl ik op de grond lig en weer helder ben vraag ik me af… Waar ben ik en waarom lig ik hier? Wat mankeert me dat ik zo ben doorgedraaid? Kwaadheid wordt angst, in wat voor situatie kom ik nu terecht nu ik me kwetsbaar heb opgesteld? Wordt er gelachen, wordt er gehuild van de schrik? Of is het gewoon paniek? Gaat het met die ene hand… de hand met de boodschap pak me vast en ik trek je overeind?
Ik was des duivels, zou je kunnen zeggen en snap gewoon niet dat er over me heen wordt gewalst en men me niet begrijpt! Ik praat gewoon Nederlands, hoor! De schreeuw die ik in me voelde is zijn stem verloren. Hij kan nu alleen nog maar tranen laten zien totdat de schreeuw zijn stem weer terug heeft, en dan harder? Wordt het nóg explosiever? En op welke manier wordt het explosief? Door weer door het lint te gaan? Of dit keer een andere aanpak? Door je échte stem te laten horen? De stem die je kunt laten zien en horen aan de mensen om je heen? Een stem die gelukkig een normaal, gezond gesprek kan brengen namens je gevoel, verdriet en de woede die je voelt? Kun je nu deze drie dingen in alle rust kwijt?
Hitte gaat over in kou, de kou die je emotioneel voelt komt nu in vol effect naar voren. Men zou het bijna kunnen aanpakken, maar misschien schrikt het wel af! Of toch niet? Bestaan er écht mensen die je weer warm kunnen maken? Hmmm… dát kan een zoektocht zijn, maar uiteindelijk… zal het altijd een kleine hoeveelheid zijn. Misschien nog niet eens de hoeveelheid van de tien vingers aan je handen. Maar dat kleine deel… dát zijn je échte vrienden, je échte familie en je échte partner!
“Woede, soms met geen woord te beschrijven… maar wel aan te voelen!”
