Wat maakt me anders…?

Ik kom binnen en kijk om me heen, allemaal mensen die samen zijn en de grootste lol hebben. Maar wat kijken ze me aan? Niemand die me wat zegt en een enkeling die begint ‘stiekem’ te lachen. Ik voel de grond zacht onder me worden en besluit toch maar te gaan zitten. Ik hou me groot want wie heeft het recht om me te zeggen dat ik moet ophoepelen? Ookal is dat niet in woorden maar in daden, daden van negeren en kwaad aankijken… Wat mankeert hun? Waarom zijn ze zo zielig? Onvolwassenheid vult de ruimte… Wie staat hier sterk, ondanks dat het niet prettig zit onder een wegzakkende vloer?

“De stiekeme lach, want waarom hoepelt hij niet op?”

Hoe langer het duurt, hoe ‘makkelijker’ ik me ga voelen en de grond weer stevig onder me is. En de ‘figuren’ om me heen? Dat zijn enkel ‘figuren’ waarbij ik stiekem toch een verborgen traan zie… Een traan van ‘aandacht tekort’ of een gezicht vermomd met een lach. Ik noem het ’toneellach’. Langzamerhand komt alles naar voren, ik zie aan deze ‘figuren’ dat ze eigenlijk helemaal niets boeiends te zeggen hebben, alleen maar dom ‘geklets’. Ik wil op het woordje van ‘geklets’ wat anders neerzetten, maar laten we het vooral netjes houden… Ook een teken van ‘volwassenheid’.

“Volwassenheid is het waar ik een werkelijk gezicht zie!”

De neplach, de onaangename zithouding, de bril die ’tevaak’ vies is… Maskers kunnen erg onprettig zitten! Keer ik ze ondanks alles de rug toe? In nog geen 100 jaar! Staan voor je persoonlijkheid, wie je écht bent en je gezicht waar mensen je veilig in je ogen kunnen kijken, dát noem ik pas stoer! En al het andere? Ach… leuk om eens als comedy-onzin op TV te kijken, maar aan de andere kant, maakt dat het ook besmettelijk. Helaas… daarvoor kan de dokter geen medicijnen voorschrijven……

“Al het andere waarbij je een masker draagt, is besmettelijk”

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *