De solist

Muzikant, bespeelt zijn talent naar honderdduizenden mensen met luid applaus als gevolg. Goedkeuring en het woord ‘bravo’ heerst. Overlopend van emoties traant hij af en toe een druppeltje weg, vanwege een overwinnen. Hij kan het wel! Dezelfde solist, maar dan privé, eenzaam en verdrietig! Iedereen heeft hem verlaten, hij is niet het complete beeld om gezien te worden, denkt hij. Het bij hem denkbeeldige duiveltje dat zegt: iemand die hem niet kent als muzikant mag hem niet. Wanhopig schreeuwt hij het van binnen uit“

Solist-muzikant, in de krant met een artikel vanwege het groot applaus en de prachtige klanken die hij speelt op zijn instrument. Klanken van schoonheid, maar ook klanken van verdriet. Compleet zoals zijn muziek is, zo compleet kan hij zijn gedachten stabiliseren met muziek. Muziek dat altijd bestaat uit drama en romantiek, goed en kwaad en begrepen of niet begrepen. De solo aan beide kanten van de medaille, brons of zilver. Emotioneel van tranen, warm van mens! Een mens met een hart…

“Een solo van twee kanten, de traan en lach…”

Solospel is een herkenbaar stuk op de notenbalk. Die paar lijntjes met leestekens waarvan hij weet dat hij zijn hart moet laten spreken en moet rammen! Blazen met warme lucht en zijn handen laten bewegen met al z ‘n energie. Zijn dagelijkse solo is spelen met energie, waarbij het vat steeds leger wordt, en zijn benen, die zakken ineen… Ineen van de emotie omdat hij verkeerd denkt… Waarom komen mijn muzieknoten niet overeen in de dagelijkse dag? Waarschijnlijk is piano en forte niet aangegeven, maar alleen het rustteken. Oneindig! Net zo oneindig als zijn aangerichte schade…

Dezelfde solist, maar nu met zijn hart open naar God, zijn stem die hij hoort, ziet en ervaart aan alle kanten. Die dingen die hij ziet buiten zijn bladmuziek om, is net zo mooi, en misschien nog wel mooier! Het licht wat hem ten goede komt, de verheldering en in plaats van de colbert nu ook de trui en spijkerbroek tonen een muzikant buiten de schouwburg. Niet meer alsof het lijkt dat hij hieruit is ontsnapt. Deze solist-muzikant is niet meer… hij heeft de moed opgegeven en heeft plaats gemaakt voor de muzikant met gouden medaille! Eén voor het muziekspel, en de andere kant voor zijn leven.

“Opgegeven moed is zelden goed”

Genezing, vergeving, verwerking, verwelkoming, genot, liefde en de dans. Naast solist danst hij elke dag even hand in hand. De zachte vrouwelijke handen en vier kleine! Acht handen van verbondenheid en dankbaarheid. En het instrument, daar zijn er nu meerdere van, waaronder hunzelf. Húnzelf, die muziek laten klinken naar elkaar, maar ook naar de rest van de wereld. Wij zijn niet perfect maar wel gelukkig! Ons bladmuziek hebben we niet nodig, dát zit in ons hoofd, want we kennen elkaar op en top! “Naast acht dansende handen, ácht handen op één buik!”