Vergeven

Wie heeft weleens iemand vergeven, of wie juist niet? We hebben er allemaal weleens mee te maken. Dat hoort bij het leven, maar is het makkelijk gezegd dat je iedereen moet kunnen vergeven? Ik heb laatst in de kerk een preek aangehoord over ‘iedereen vergeven, wát er ook is gebeurd’. Ik ben eerlijk tegen jullie, beste lezers… als iemand je alles heeft ontnomen door een vechtscheiding of dat iemand je partner of kinderen heeft vermoord, oké, ik ga nu even van het meest verschrikkelijke uit, kun jij diegene vergeven? Je zou dan toch hetzelfde willen doen??? Er is weleens gezegd ‘vergeven moet, vergeten moet niet’. Tegen iemand ‘hoi’ kunnen zeggen die je leven (bijna) kapot heeft gemaakt? En er dan nog een praatje mee maken? Ik geef eerlijk toe, ik ben er in dit geval niet sterk genoeg voor. Al met al kan ik me de mening van de spreker wel voorstellen, omdat men de goedheid van de mens wil overbrengen.

Wat heeft God hierin voor belangrijke rol? Daar zijn veel verschillende meningen over. God vergeeft iedereen, wordt gezegd, maar is dit ook zo? Ik betwijfel het. Als je een grote dictator bent geweest met duizenden slachtoffers? We kunnen om ons heen kijken wat dictatuur met de maatschappij doet. Vergeeft God deze mensen? Voor mij moeilijk voor te stellen, maar iedereen verdient toch eigenlijk een nieuwe kans wordt er gezegd. Vergeven is niet vergeten zou ik in dat geval tegen je willen zeggen, zoals eerder beschreven. Ik denk dat je in je hart best boos op iemand mag zijn en voor je eigen bescherming je handen thuis te houden en de eer aan jezelf te houden. Vaak heeft diegene er al spijt genoeg van! En indien niet? Vergeet niet, hij of zij loopt een keer enorm met z ‘n hoofd tegen de muur! Ofwel een koekje van eigen deeg.

Ik ben ervan overtuigd dat iedereen een goed plekje heeft in zijn of haar hart, maar je moet het willen zien en daarin diegene kunnen raken. Ookal stopt iemand het zover weg dat het onbereikbaar lijkt te zijn. Iedereen is bijzonder, maar wat maakt iemand een dictator? Of een moordenaar? Opvoeding? Drugs? Vroeger te zijn gepest waardoor je nu macht wilt over een grote groep mensen? Iedereen moet kunnen breken van emotie, ofwel het gezonde verstand terug kunnen krijgen. Vaak willen mensen het niet zien omdat ze alleen maar met zichzelf bezig zijn. Als we nou eens onze ogen verder richten dan alleen op onszelf? Zou dat niet veel levens redden of zal het niet veel meer mensen (écht) gelukkig maken? Misschien is dit een verhaal om eens mee te nemen in je gedachten… En nog iets… we zijn toch allemaal ‘niet perfect‘?… Bijgevoegd gedicht gaat over dit onderwerp.