Mag ik me voorstellen? Ik ben Lotte!
Ik ben Lotte, 29 jaar en heb een verleden met drugs achter me! Dat heeft mijn leven kapot gemaakt en mijn gezondheid erachteraan. Ik slik dagelijks medicijnen tegen psychoses en ben ook opgenomen geweest. Het begon toen ik naar de nieuwe opleiding ging, ik leerde namelijk verkeerde vrienden kennen, en toen was het mis! Ik volgde een horeca opleiding VWO en had al een deel van mijn diploma ‘s binnen. Privé zat ik bij de muziekvereniging en speelde viool. Daarnaast hield ik van zingen en ging ik er graag op uit om de wereld te verkennen.
Ik kwam in een nieuwe klas met nieuwe leerlingen, de jongens waren helemaal gek van me en begonnen met me te praten en al snel had ik alle jongens om me heen. Er was één jongen, Robin, waar ik verkering mee kreeg, en dat volgde al gauw tot een relatie toen we ouder werden. Een relatie dat draaide om drinken, drugs en voetbal! Eigenlijk gaf ik niets om voetbal, maar ik deed het voor mijn vriend. Elke keer was ik op vrijdag met hem en zijn ‘zogenaamde’ vrienden in het voetbalstadion. Mijn ouders wilden niets met die jongen te maken hebben vanwege zijn verslaving en al snel belandde ik met Robin op straat. Die keuze maakte ik trouwens zelf, want ik wilde bij mijn vriend zijn!
Het duurde niet lang of er gebeurde waar ik al bang voor was… ze gingen na de wedstrijd met de hele groep drinken in de stad en uiteindelijk onder de grote brug kwamen de spuiten te voorschijn. Ik werd overgehaald, ook door Robin om het te proberen, nee zeggen durfde ik niet… zover was ik al ingepalmd. Ik kreeg alles wat mijn hartje begeerde en vond dat ik dit moest doen, anders was ik toch ook maar een ondankbaar kreng?! Dus ik jaag die spuit in mijn arm en begin mee te ‘trippen’ met de jongens en andere meiden. Uiteindelijk werd ik de volgende ochtend wakker, maar behalve Robin was iedereen weg.
Oh, wat was het koud! Het was December en ik stond te trillen en over te geven. Wauw! Wat een belevenis was dat gisteren, zei ik tegen Robin. Maar ik wil dit niet meer! Ik heb een opleiding en leuke hobby ‘s, en… het belangrijkst mijn ouders en jou! Waarom heb je me erin geluisd?! Lang leve de lol toch?!, was het antwoord dat ik kreeg en ik sloeg hem zonder na te denken in het gezicht… Ik werd kwaad op hem en liep naar huis. Jammergenoeg overheerste de liefde en kwamen we al snel weer bij elkaar, ook weer met de drugs. Ik werd van mijn opleiding gestuurd, en let wel… ik was toen al 25! Hobby ‘s en mijn goede vrienden heb ik achter me gelaten… Einde normaal leven!
Ik had nu elke dag tijd om bij Robin te zijn. We woonden samen in een flat, maar uiteindelijk werden we daar uitgezet omdat we zo diep in de financiële schulden zaten en we de huur niet meer konden betalen. Alles was opgegaan aan drank, drugs en luxe apparaten. Contact met mijn ouders en zus had ik opnieuw niet meer. De situatie werd alleen maar grimmiger, we leefden op straat en sliepen in een kartonnen doos of onder de brug. Ik had helemaal niets meer, behalve Robin. De meeste dagen waren we zo stoned als een garnaal, en ik kreeg last van psychoses. Ik zag dingen die er niet zijn en uiteindelijk ben ik per ambulance afgevoerd naar het ziekenhuis, omdat ik zeer ernstige paniekaanvallen had. Dat gebeurde op één van de weinige momenten dat ik nuchter was.
Er was besloten, met mijn eigen toestemming dat ik tijdelijk naar een inrichting ging om af te kicken en daarna een traject te volgen, zónder Robin. Van hem had ik al een tijd niets meer gehoord. Uiteindelijk kreeg ik een brief, ja je hoort het goed, een brief waarin hij schrijft de relatie te verbreken omdat we teveel van elkaar verschilden. Ik was nog verliefd op die jongen en barstte in tranen uit. Verschrikkelijk! Ik kon drie dagen lang niets anders dan huilen… Plus dat ik nog steeds last had van de psychoses en paniekaanvallen. Tijdens het afkicken werden deze klachten alleen maar erger en moest ik meerdere keren platgespoten worden. Ik belandde op een éénpersoonskamer op de gesloten afdeling. Daar verbleef ik maar liefst twee maanden…
Ik was na die tijd weer gekalmeerd en mocht weer terug naar de open afdeling waar ik weer met de ‘veel gezondere’ mensen te maken kreeg. Zij waren verstandelijk nog goed bij! Net zoals ik dat gelukkig ook weer ben. Ik heb mazzel gehad… Dat besef ik me nu nog steeds. Voor hetzelfde geld moest ik de rest van mijn leven daar op die gesloten afdeling doorbrengen, of erger. Gelukkig gaat de situatie langzaam beter, alleen bleef ik de psychoses en paniekaanvallen houden. Na een gesprek kwam eruit dat ik dit waarschijnlijk ‘de rest van mijn leven’ blijf houden. Daar schrok ik van!!! Ik heb alles verspeeld, mijn opleiding kan ik nooit meer oppakken, zelfde als mijn hobby ‘s! Eén troost… Ik heb weer contact met mijn ouders en zus.
Na een herstel van een jaar kwam ik weer thuis wonen en probeerde ik mijn leven weer op te pakken, alleen wel anders omdat ik die ‘klachten’ nog had. Ik had medicijnen meegekregen die me ook veel vermoeider maakten, maar toch ben ik vrijwilligerswerk gaan doen, en ik had mazzel; ik mocht in de keuken meehelpen. Op mijn werkplek heb ik nieuwe mensen leren kennen en ook weer nieuwe vrienden gemaakt. Dit keer ‘normale vrienden’! Het ging steeds beter met me… op een dag verschijnt er een ‘nare’ envelop… Het ging over Robin… Hij is niet meer… een overdosis maakte een einde aan zijn ‘drugs avontuur’. Zo ‘n jonge vent dat zijn leven al zo vroeg heeft vergooid en alle kansen die ik ook kreeg heeft laten gaan…
Ondanks dat ik Robin al lange tijd niet meer heb gezien heb ik toch een brief naar zijn ouders gestuurd. Zij waren levenslang getroffen door de drugs, kun je wel zeggen. Ik besef me nu nog meer hoeveel geluk ik heb! En het mooie is, ik heb alles weer opgepakt en kan zelfs weer naar school, wel begeleid maar ik heb een nieuwe kans om alsnog dat diploma te halen. En dat heb ik ook behaald! Met lof… Het woord ‘lof”, verdien ik dat eigenlijk niet een beetje? Ik heb een overdosis drugs overleefd en ben uit de inrichting weg gekomen waar ik op de zwaarste afdeling heb gezeten. Het duistere heb ik achter gelaten en heb me voort weten te zetten naar het positieve!
Ik ben gaan bidden, met mijn knieën op de grond!!! Iets dat ik nog nooit heb gedaan. Ik kwam uit een atheïstisch gezin. Toch heb ik door wat ik heb meegemaakt het geloof gevonden en geaccepteerd, ik ben zo dankbaar dat ik een tweede kans heb gekregen! Sinds dien heb ik een leuke en leerzame kerk-gemeenschap gevonden en ga daar bijna elke zondag naartoe. Ik ben daar de zangeres van het bandje die samen met de predikant de dienst begeleidt. Het is een moderne kerk en ik heb het geluk dat ik daar naast veel goede prachtige mensen, ook leeftijdgenoten heb getroffen. Ik mocht een keer mijn verhaal vertellen, de hele kerk luisterde ‘zeer aandachtig’ en na de tijd bleef het muisstil. Tranen rolden over de gezichten en luid applaus volgde.
God bestaat! En ik ben hem zo dankbaar…
Ik geniet elke dag van mijn leven en van de wereld…
Liefs,
Lotte
